Gure osabak hau esaten zuen: “Aukeran, nahiago dut alkate maltzurra ergela baino. Maltzurrak, batzuetan, atseden hartzen du”. Ez zitzaion arrazoirik falta! Alkate ergelentzat, Gotzon Garatek badu atsotitz bat: “Astoa alkate” (Asto gizagaixook! Zer egin dute, horrela irain ditzagun?). Horrelako alkate atunburuak, guardia zibilak bezala, hobe urruti izan, badaezpada ere! ALKALTE: herriari on barik kalte egiten dion alkatea; alkate ezereza, ezgauza, gelbera, ketoa, odolbakoa. Ederra tokatu zaigu alkalte gauzaeztan honekin! Kate luzea egin daiteke alkalte honen aldrebeskeriak ilaran jarriz gero!
Birao gutxi izango dira zorrizto baino iraingarriagoak. Pertsona zorritsuari esaten zaio, eta, hedaduraz, kalamidade hutsa denari. Nahikoa desgrazia da, bai, burua zorriz beteta izatea. Baina, gaur egun, krisi ekonomikoa dela eta ez dela, gero eta gehiago dira zorriz ez ezik zorrez ere gainezka daudenak. Hori ere ez da kalamidade makala! Horiek ere merezi dute adjektibo bat. Zorriz beteta daudenak zorrizto badira, zorrez itota daudenak zorrezto izango dira, ezta? ZORREZTO: zorrez beteta dagoen pertsona.
Euskal Herria lurralde erakargarri bihurtu behar dugu. Eta nola lortzen da hori? Hasteko, inguru guztiak azpiegiturekin hornituz. Hel gaitezen leku guztietara doministiku baten! Esan behar dugu bide onean goazela: autopistaz, biaduktoz eta tunelez betetzen ari gara bazter guztiak. Eta ez izan dudarik: porlana da aurrerapena neurtzeko irizpide nagusia. Azpiegituren gaindosia da arrakastaren oinarria. Eta, horrekin batera, kontsumismo-turismo ez-jasangarria. Nora goaz landa-turismoarekin? Inora ere ez! Turismo masifikatua behar dugu. Datozela turista-oldeak metaka! Jakina, haien gustuk...
Baina nola ez dira orain arte konturatu? Lagunak: guk daukagu krisi ekonomikoa konpontzeko errezeta. Konponbidea erraza da: Espainia desegitea. Kito! Bai, ez da ekonomian aditua izan behar ondorio horretara heltzeko. Esaiguzue: zer gertatzen da enpresa bat zorrez gainezka dagoenean? Kasurik onenean, langile batzuk kaleratzen dituzte, aurrera jarraitu ahal izateko. Baina maiz neurri hori ez da nahikoa arazoa konpontzeko, eta azkenean enpresa ixtea beste erremediorik ez dago. Zorrak ordaindu gabe geratzen dira, eta langile guztiak, kale gorrian. Estatuak, azken batean, enpresak bezalak...
Lidergoarekin lotutako adjektiboak dira proaktibo eta erreaktibo. Arrakasta lortzeko giltza jarrera proaktiboa izatea ei da: etor daitezkeen arazoak aurreikustea eta erabakiak hartzea. Proaktiboak ekintzaileak izaten dira, eta etengabeko hobekuntza da haien helburua. Erreaktiboak, berriz, pasiboak dira: nahikoa lan dute lanera joate hutsarekin! Erreaktiboak ez dira inplikatzen. Ezta pentsatu ere! Askatasuna nahi dute, eta zirrikiturik txikiena baliatzen dute askakeatzeko (adibidez, ohikoa izaten da horrelakoak komunean harrapatzea, denbora-pasan, zigarrotxoa erretzen; erreaktibo hit...
Gaztetan dantzan ibiltzen ginenean (neskaren batek baietz esaten zigun aldi bakanetan) hor hasten ginen hurbiltzeko estrategia dorpean. Kontua ahalik gehien arrimatzea zen, neskaren biguntasunetan gure gogortasunak estu-estu paratzea. Arrimatekoa onartzen zuen neskak gure bedeinkazio guztiak eramaten zituen; hura eragozteko ukondoak plantatzen zituenak, berriz, gure destaina besterik ez zuen jasotzen. Gaurko ezberbak arrimateko berezi bati egiten dio erreferentzia baina: hurbilketa fisikoaz barik, hurbilketa sentimentalaz ari gara. Adibidez, lagunaren arima zauritua kontsolatzera hurreratze...
Asel Luzarragaren artikulu interesgarri bat (“Balizko euskal anarkismorako zirriborro bat”) irakurri berri dugu. Garai berri honetan, anarkismoak eskaintzen dizkigun tresna subertsiboak erabiltzen hasi beharko genuke. Desobedientzia izan behar da gure arma estatuen kontra. Drogan ibili behar dugu, droga atera behar dugu. Ideia anarkisten trafikanteak bihurtu behar dugu, estatuak suntsitzeko. Adibidez: aurten, ez erosi loteriarik! Txarto portatzen hasi behar dugu, foru baimena erreskatatuz, adibidez: jaramonik ez komeni ez zaizkigun legeei! ANARKOTRAFIKANTE: ideia anarkisten trafikantea.
Koldarrak ez ditu sekula bere krimenak aitortzen, zer galdu asko duelako. Agian pentsatzen du: ausarta banintz, nire krimenak aitortuko banitu, erraiak kiskaltzen dizkidan sugar hau itzaliko nuke, kontzientziak bakean utziko ninduke. Baina pentsamendu horri beste bat nagusitzen zaio. Mintzo boteretsuago horrek honelaxe esaten dio: ausardia horrek hil egingo zaitu. Krimenak aitortzen badituzu, dena galduko duzu. Kontzientzian pilatuta dituzun zabormendiak eguzkitara ateratzen badituzu, zureak egin du; hori eginez gero, gauza bat segurua da: zeure burua urkamendira daramazu. Eta ideia hori na...
Heldu da hauteskundeen eguna. Mintza bedi herria! Eta lau urtean behingo erromesaldi antolatuari ekiten diogu, erritual beti berdinari. Ilara luzeetan jartzen gaituzte, gure izen-abizenak errime esaten dituzte mahaiaren atzealdean dauden egunbateko funtzionario behartuek, eta kristalezko hilkutxa dirudien ontzira botatzen dugu geure sententzia kolektiboa. Balizko gerra batera doan boluntarioen ilara inozentea dirudigu, edo auskalo zein treblinkatara bidaliko duten giza salda lotzandua. Gero, egin berri dugun bekatuaren kontzientziaz jabeturik, sugandilen antzera ihes egiten dugu, arrapalad...
Hauteskundeen aurreko eguna hausnartzeko gordetzen da. Behiek lau urdail dituzte belarra hausnartzeko. Zenbat urdail beharko genituzke guk azken lau urteotan jaten eman dizkiguten belar txar guztiak digeritzeko? Kontuan izanda belar txarrek zuztar luzeak dituztela, lau urtean behingo botoekin alferrik ari gara belar txarren aurkako borrokan. Eta zer demontre hausnartu behar dugu? Ebidentzia ez dago hausnartzerik. Iruzurra ez da hausnartzen: salatu egiten da. Eta hauteskunde-egunean ixten den bi asteko tragikomedia esperpentikoa hori baino ez da: adarjotze hutsa. Antzerki hutsaren hurrengoa....
Horrible dira eta icigarri egun handien eta aberatsen artian eguiten diren colatione dissolutiones bethiac hirur, laur, çorci, hamar, hamabi plat confituraz, frutu honez betheric, eta hetçaz ecin eta ahal leher artino bere tripac betheric, ohorat ioaiten dira barur gaichoa plagaturic eta massacraturic.
Primeran, asko gustatu zait. Hurrengoa noiz idatzikoren zain nago. txalo sorta bat Abadiñotik