Kategoria: mikroipuina
Txistu y TamboliñDena pentsatua nuen nire lehen eleberria idazten hasteko: gaia, egitura, narratzailea, pertsonaiak... Zorionez, pantailaren aurrean jarri nintzenean lehen lerroa idazteko, euli hura agertu zen. Bernardo Kapanaga
Bezeroak zerbitzariari deitu zion. Platerari seinalatuta, zera esan zion haserre: -Adarra jo nahi didazu? Untxiak miau egin du! -Jauna, sukaldaria aztia ere bada, badakizu, untxiak kapelatik ateratzen dituen horietako bat. Oso untxi ilustratuak dira, eta katuen hizkuntza ere badakite. Hain zuzen ere, horrexegatik dator mundu guztia gurera, hildakoan ere miauka egiten duten untxiak jatera, horretarako urrea ordaindu behar badute ere. Bezeroak platerekoa jan, urrea ordaindu eta pozarren alde egin zuen, tripetan oraindik miaoka zebilkion untxi ilustratuaren jakinduriaren zaporearekin....
Erregeak zaldarra zuen ipurdian eta, ezin zenez tronuan jesarri, errepublika aldarrikatu zuen. Bernardo Kapanaga
Goiz baten, itzarri eta hara, ehun euroko billete bat topatu nuen burkopean. -Ene! Hauxe bai zorte ona! Eta handik aurrera, nire harridurarako, goizero topatzen nuen ehun eurokoa burkopean. Lan egiteari utzi nion: diru harekin erraz ematen nuen eguna. Baina diruaren hotsak hots handiagoaren irrika ekarri zidan: 100 euroko opariari gutxi iritzita, beste burko bat jarri nuen lehenengoaren gainean, irabaziak bikoiztuko nituelakoan. Hurrengo goizean, burkoen azpian, 200 euroen lekuan, kakamokordo bi aurkitu nituen, eta orri bat. Orrian idatzita, hauxe irakurri nuen: "Eta gutxi irizt...
Egun baten, barraskiloak erabaki zuen aurrerantzean arinago ibiliko zela. Okerreko erabakia izan zen: errepideak erbien gorpuzkiz beterik egoten dira. Bernardo Kapanaga
Tatuaje bat egin dut, aurrerantzean inpunitate osoz bizitzeko: hatzetan erregearen hatz-markak tatuatu ditut. Bernardo Kapanaga
Bolari begira, etorkizun iragarleak bizitza luzea iragarri zion. Saioa amaituta, iragarleak bere zerbitzuen zenbatekoa esan zion. Bezeroa zeken hutsa zen, eta lapurreta iruditu zitzaion. Aulkitik altxatu eta, haserre-plantak eginez, zera esan zion: -Ez duzu nire etorkizuna asmatu eta orain kobratu nahi didazu? Ez dut iruzur hau onartuko! -Jauna, bolan argi eta garbi ikusi dut... Iragarleak ez zuen esaldia amaitu: bezeroa jakatik pistola bat ateratzen ikusi zuen. -Koplak! Ni ez nauzu engainatuko! Eta bolak zioena gezurtatzeko, tiroa eman zion bere buruari. Bernardo Kapanaga
Eskapismoaren maisu Anthony Martin Bartzelonan dago. Bere dizipulu bat bisitatzera etorri da: Carles Puigdemont. Poliziak Puigdemont atxilotzeko agindua du, eta hiria kontrolez bete du. Maisuaren aholkuak jarraituta, Puigdemont jendaurrean agertu da, diskurtsoa eman du eta eszenatokian dagoen kutxa batean sartu da. Polizia bertara agertu da eta kutxa zabaldu du. Barruan Anthony Martin aurkitu dute: Puigdemonten arrastorik ez, ordea. Poliziek Anthony Martinen praketako poltsikoak arakatu dituzte eta giltza bat topatu dute. -Nongoa da? -galdetu diote. -Modelo presondegiko ziega batekoa. ...
Bueltatu da Colón bidaiatik, eta errege-erreginaren jauregira joan da. -Eta? Aurkitu duzu mendebaldeko bidea Indietara joateko? -Ez. Baina beste lurralde bat deskubritu dut. -Tira, bada zerbait. Horrela, Espainietako lurraldea itsasoz bestaldera zabalduko dugu. -Tamalez, ez gara lehenak hara iristen. Lurralde hura populatua dago, eta jabeak ditu. -Konkistatu beharko dugu beraz. -Hori ezinezkoa izango da. -Zer ba? -Hara heldu ginenean, bertara lanera joateko baimena eskatu ziguten. Jakina, guk ez genuen horrelakorik. Orduan, esan ziguten joakin ilegalak ginela eta ez genuela e...
Hildakoan, infernuan itzartu nintzen. Ezustekoa izan zen niretzat, sinesgabea bainintzen. -Zer egiten duk hemen? -galdetu zidan Txerrenek ikusi ninduenean -Gaiztoegia izan haiz bizitzan. Hik benetako infernua merezi duk! Eta bueltan bidali ninduen mundura. Bernardo Kapanaga
Aita hilda, printzeak haren lekua hartu zuen. Koroatze-ekitaldian, errege berriak zur eta lur utzi zituen guztiak. -Uko egiten diot koroari. Izan ere, ni errepublikazalea naiz. Monarkiaren itzalean goxo-goxo bizi ziren bizkarroiak arriskuan ikusi zituzten euren bizkarrak. Zerbait egin behar zuten erregearen hordago hari erantzuteko. Istriputxo batek eman zien aitzakia euren bizkarrak besaulkien erosotasunean iraunarazteko: erregeak zauritxo bat egin zuen atzamar batean, eta hara!, atzamarretik odola atera zitzaion. -Odol gorria du! -egin zuten oihu bizkarroiek- Horregatik da errepublika...
Aita hil zenean, amak robot bat erosi zigun, aitaordearena egin zezan. Robota etxetik irten eta oraindik ez da bueltatu. Zinez esan behar dut ez dugula aitaren falta igarri: robota haren erreplika perfektua da. Bernardo Kapanaga
III. Mundu Gerra hurbil dagoela-eta, enpresa baten propaganda heldu zait, Martitz planetan lur-sailak eskaintzen dituena. Prezioa ez zait demasekoa iruditu: Donostiako pisu asko zatia garestiagoak izaten dira. Badut dirutxo bat aurreztuta, eta inbertsio ona iruditu zait. Auskalo, gerra hasten bada mundu guztiak alde egin nahiko du eta orain erositakoa prezio hobean salduko nuke. Mezua bidali diot enpresari, eta lur-sail bat aukeratu dut, polit-polita. Enpresak esan dit prezioaren erdia orain ordaindu behar dudala, eta beste erdia Martitzera heltzen naizenean. Hala egin dut. Honela idatzi...
Buruan egundoko istorio ederrak asmatzen zituen, baina nagia zen haiek guztiak paperean idazteko. Eta, hala ere, zoriontsua zen: munduko idazlerik onena sentitzen zen, lerro bat idatzi gabe ere. Eta handiena: ez zegoen mundu osoan literatura-kritikaririk sentimendu hura zapuztuko zuenik. Bernardo Kapanaga
Lasterketa buruan zihoan. Tropela han atzean zetorren, baina bazuen tarte nahikoa azken metroetan garaipenaren gozoa dastatzeko. Berea zen munduko txapelketa! Gozamen hartan, zerurantz begiratu eta ostadarra ikusi zuen. Hunkiturik geratu zen, helmugatik hamar metrora. "Zelako edertasuna", esan zuen, eta begirada zeruari itsatsita geratu zitzaion ostadarraren ikuskizuna iraun zuen bitartean. Ordurako tropel guztia helmugaratua zen, baina horrek ez zuen axola. "Ostadarra beti izango da ederragoa zeruan nire maillotean baino", pentsatu zuen zoriontsu. Bernardo Kapanaga
Eskoziako herri hartara joan nintzen, bertako liburutegiaz esaten zena egiaztatzera. -Hemen saltzen dituzue... zera... liburuak orri zuria dutenak... -Bai, apal horretan daude -erantzun zidan saltzaileak, eta, haren tonuagatik, inpresioa izan nuen gogaitua zegoela galdera hari erantzuten. Liburu bat hartu nuen bertatik, eta aulki batean jesarri nintzen irakurtzera. Arratsaldeko hirurak jo zutenean, orri zuria topatu nuen. Orduan konturatu nintzen liburu haietaz esaten zena gezurra zela, hots, irakurleak bat-batean hiltzen zirela. Ez, ez zen horrela izan. Norbaitek heldu ninduen atzealde...
Ontzia hondoratuta, pasaiari guztiak hil ziren misantropo bat izan ezik. Eta bere zoritxarrerako, irla bakarti batera heldu zen. Bernardo Kapanaga
Altxor-bilatzaileak mapak adierazten zuen lekuan aurkitu zuen altxor lurperatua. Estalkia kendu eta konta ezin ahala urrezko txanpon eta harribitxi aurkitu zituen. Eta, kutxaren hondoan, pergamino idatzi bat, zera zioena: "Hona iristeko zulo handi bat egin behar izan duzu, hain sakona ze orain ezin zara bertatik irten. Esadazu: eta orain, zertarako balio dizu altxor honek?" Bernardo Kapanaga
Putinek eta Bidenek Hirugarren Mundu Gerra deklaratu zioten elkarri, eta arma nuklearrak jaurtitzeko botoia sakatzera zihoazenean, gauza xelebrea gertatu zen: Putini kakalarria etorri zitzaion, eta, komunean jesarrita zegoela, Wagner talde mertzenarioaren kide ultraortodoxo batek komun-zuloan jarritako lehergailuak eztanda egin zuen eta bere kakan zipristinduta hil zen. Bidenen heriotza ere bitxia izan zen. NATOren egoitza nagusira joan zen eta, balientekeria bat egitearren, igogailua hartu beharrean eskaileretan gora joan zen. Baina, bere zoritxarrerako, ez zuen ikusi lurrean Trumpen jar...
Salmahaiko betaurreko batzuk seinalatu nituen. -Proba ditzaket? -Jakina! Baina horiek bereziak dira. Pentsamenduak irakurtzen dituzte. -Nola? -Jartzen badituzu, nire pentsamenduak ikusiko dituzu. Salmahaitik kontu handiz hartu eta jarri egin nituen. -Pentsatu betaurrekoen prezioa. Asmatzen badut, salmahaiko betaurreko guztiak erosiko dizkizut. Bestela, salatu egingo zaitut, iruzur egiteagatik. Dohainik eraman nituen guztiak. Bernardo Kapanaga
Salmahaiko betaurreko batzuk seinalatu nituen. -Proba ditzaket? -Jakina. Baina horiek bereziak dira. Pentsamenduak irakurtzen dituzte. -Nola? -Jartzen badituzu, nire pentsamenduak ikusiko dituzu. Salmahaitik kontu handiz hartu eta jarri egin nituen. -Zer iruzur mota da hau? Ez dut ezer ikusten! -Asmatu egin duzu: ez nintzen ezer pentsatzen ari. Bernardo Kapanaga
Salmahaiko betaurreko batzuk seinalatu nituen. -Proba ditzaket? -Jakina. Baina horiek bereziak dira. Pentsamenduak irakurtzen dituzte. -Nola? -Jartzen badituzu, nire pentsamenduak ikusiko dituzu. Pentsakor geratu nintzen. -Ez, kasu horretan hobeto zeuk jartzen badituzu. Ea asmatzen duzun zer nabilen pentsatzen. Salmahaitik kontu handiz hartu eta jarri egin zituen. Ondo ematen zioten. -Zera pentsatzen ari zara, ez dudala asmatuko zer ari zaren pentsatzen. Poltsikotik labana atera eta zintzurrean sartu nion. -Asmatu egin duzu! Bernardo Kapanaga
Neguko egun baten, txitxarra inurriarenera joan zen. -Gosetuta nago. Emango zenidake zure biltegitik janari apur bat? -Gustura emango nizuke, baina hutsik dago. Monsanto enpresari saldu nion udan bildutako guztia. Eman zidaten diruarekin, orain McDonald'sera joaten naiz bazkaltzera. Bernardo Kapanaga
Neguko egun baten, txitxarra inurriarenera joan zen. -Gosetuta nago. Emango zenidake zure biltegitik janari apur bat? -Ezta pentsatu ere! Zergatik eman zenuen uda guztia kantuan, ni lanean nenbilen bitartean nire biltegia janariz betetzeko? -Nire kantuak zure lanaren aringarri zirenez, abesti bat amaitu bezain laster "beste bat, beste bat, beste bat" hasten zinelako. Bernardo Kapanaga
Jenerala enperadorearen aurrean zegoen, domina jasotzeko gertu. Lurralde zabala okupatu berri zuen inperioarentzat mendebaldeko mugatik haruntz. -Eta? Non daude gudako zauriak? -itaundu zion enperadoreak, ez baitzion ikusi soinean ezta urraturik txikiena ere. -Enperadore jauna, ez zen gudarik izan. Etsaien armada aldendua zen, eta armen beharrik gabe hartu genuen lurraldea. Orduan, domina kutxatxoan sartuta, zera erantzun zion enperadoreak: -Gudarik gabeko konkistek ez dute dominarik merezi. Mendi garai baten tontorrera zalgurdian heltzea bezain ezdeusa da. Dominek zauriak eskatzen ditu...
