Kategoria: mikroipuina
Txistu y TamboliñGregor Samsa itzartu zenean, dinosauroa ez zegoen han. Gustura Mendilarrosa
Gaur, bazkalondoko kafea hartzen gabiltzala, deskuiduan lez, zera esan diet lagunei: -Gaur gauean ez da jausiko meteorito bat herrian. Isiltasuna apurtzearren esan diet, zeren adiskidetasunak deserosotasun hori dauka: isilik egon zaitezke hamar minutuan, ordu laurdenean, ordu erdian... adiskidetasun horretan ezelako arrakalarik sorrarazi barik. Niretzat, berriz, isiltasuna objektu astuna da, itsasoaren hondora zaramatzan aingura. Are gehiago esango dut: lagunen isiltasun tematia susmagarria iruditu zait. "Seguru zerbait ezkutatzen ari direla", pentsatu dut, mesfidati. Hori du isiltasunak...
Gaur lehengusu Doroteorekin egin dut topo Atxarten. Ordu erdi eduki nau, berba eta berba, euskaldunok Oriongo konstelaziotik gatozela azaltzen. -Orduan ni ez naiz benetako euskalduna -eten diot- ze ni, etorri, Alluitzen tontorretik nator. Bernardo Kapanaga
-Errusiar panpinen antzera, errusiar tankeak deritzon panpina sortu dute mutikoentzat: tankearen barruan beste tanke bat, haren barruan beste bat, haren barruan beste bat... -Eta zer dago azken tankearen barruan? Errusiar soldaduak? -Ez. Barraskiloa. Bernardo Kapanaga
New Yorkera nindoan hegazkinean, eta azafatak paper bat eman zidan. Badakizue, ea zertara zoazen AEBra eta ea asmorik duzun hango presidentea hiltzeko. Tentazio handiegia izan zen: baietz erantzun nuen. Aireportuko polizia-postura heldu nintzenean, azafata ikusi nuen agenteari belarrira zeozer esaten. Hiru polizia oldartu zitzaizkidan, eta gela txiki batera eraman ninduten, arrastaka. Ozta-ozta ulertu nien presidentearen hilketaz akusatzen nindutela. Azafatak berretsi zuen nik baiezko erantzuna markatu nuen une berean topatu zutela presidentea hilda Etxe Zurian, boligrafo bat eztarrian sa...
Txetxek esaten du gizakiak ez garela iltzeak. Ez dakit ba. Tamaina askotako iltzeak daude, eta bizitzaren mailuak batzuk artez eta beste batzuk oker sartzen ditu. Agian bai, gizakiak iltzeak gara. Kontua da iltze batzuek torloju izan nahi dutela. Bernardo Kapanaga
-Esan didate makila bat eramaten duzula gelara -esan zion zuzendariak irakasleari. -Halaxe da. Astakeria galantak esaten dituzte eta... -Ez duzu uste gogorregia zarela? Gure eskolan debekatuta dago ikasleak jotzea. -Ez jauna, nik ez ditut ikasleak jotzen: ikasleren batek astakeria bat esaten duenean neure burua zigortzen dut, irakasle txarra izan naizelako. Bernardo Kapanaga
Azken egunetan areagotu egin zitzaion egonezina: itolarri moduko bat sentitzen zuen, toki ilun eta ulertezin hura abandonatu behar zuela esaten zion barneko ahotsak, eginak zituela han egin beharrekoak. Itolarria gero eta latzagoa zen. Artegaturik pasatu zituen azken orduak, baina, halako batean, argi bat ikusi zuen tunela zirudien barnebide baten amaieran, eta harantz jo zuen, senak gidatuta. Toki ilun eta heze hartatik ihesi, garrasiak entzun zituen. Ikarak bihotza bortizki kolpatzen bazion ere, ez zegoen atzera-bueltarik, kosta ahala kosta tunel amaieraraino heldu behar zuen argi...
Elefante despistatua zen: beti tronpatzen zen.
Zehaztuko ez dugun herri batean, lehen jaunartze egunean, zera pentsatu zuten umeek: hemen jaungoikoaren ordezkari zuzena apezpikua bada, jaungoikoaren gorputza jan beharrean, zergatik ez dugu jaten apezpikua? Kristoren gorputza du eta! Pentsatu eta egin: pikurik gozoena baino gozoagoa iruditu zitzaien apezpikua. Bernardo Kapanaga
Musika kritikariak orkestra zuzendariaren grina goraipatu zuen. Kontzertu hartan, adierazkortasun berezia erakutsi zuen, eta orkestrak emanaldi gogoangarria eskaini zuen. Inor ez zen konturatu zergatiaz: zuzendariak batuta egundo ez bezala mugitu zuen, ezohiko indarrez, bueltaka zebilkion euli gogaikarri hura akabatzeko. Bernardo Kapanaga
Basoaren bestaldeko auzoko berriak gure etxera gonbidatu ditugu. Afalondoan, elurrak errepidea zuritu duela eta, bertan gelditzeko esan diegu. Euren gelara lagundu ditugu, kandelak eskuan, ekaitzaren ondorioz argia eten baitute. Atea zabaldu eta barrurantz bultzatu ditugu, goxoki. —Eta hemen duzue gure etxeko sekretutxoa: gonbidatuen hilobia. &...
Esku hark begiak itxi zizkidanean, Herioren xuxurlak esku izoztu baten antzera laztandu ninduen: —Galarazita dago itzartzea. Debeku perfektuena iruditu zitzaidan. Bernardo Kapanaga
Alua!, esan nion zakil intsumisoari. Bernardo Kapanaga
Hildakoen burezurretan belarria paratuta, haien ametsak entzuten dira. Nothing Forever
Ingurrazti hegalariak goitikatzen zituen herensuge bizkaitarrak eztul inperialistak desarratzen zituen gorpu sabeliztunari poto abangoardistaz hornitutako sarkofago bertsolariak jaurti zizkionean, hau ere artea da esan zion jainkokume talo-jale batek txantxarrak inauguratzen zituen lehendakari-bonsai bati. Kapez Kap
Emazteak, ohetik, azken desioa esan zidan: haren jaioterrira joan eta etxearen aurrean zegoen pikondoaren azpian lurperatutako kutxatxoa bilatu behar nuen. Barruan erloju bat topatuko nuen, umezaroko altxor preziatua. Ordu askoko bidaiaren ostean, erraz topatu nuen etxea eta pikondoa. Haren azpian neskato bat zegoen jesarrita. Kutxatxo bat zuen altzoan, eta bertatik erlojua atera eta eskumuturrean jarri zuen. —Badabil oraindino! —esan zidan. Neskatoaren begietan, emaztearen desio betea ikusi nuen. &nb...
Zein argazkitan hasi zen gure aitaren begirada alzhemeirtzen? Bernardo Kapanaga
Jimmy Navajas bigarren mailako errepide batetik zihoan bide bazterrean neska bat ikusi zuenean, auto-stop egiten. Galgari eragin zion, neskaren planta ederrak erakarrita. Atzeko atea zabaldu eta tutik ere esan gabe jesarri zen. Ispiluan begiratuta, neskaren aurpegiak iretargia zirudien, eta haren soineko zuri luzeak modu estrainioan egiten zuen distira. Jimmy berba egiten saiatu zen, baina lehenengo galderarekin neska atzeko jarlekutik desagertuko zela iruditu zitzaion, eta isilik jarraitu zuen. Halako batean, baina, errepideko errebuelta bihur batera hurbiltzen ari zirela, neskaren...
Nire gainean zetzan aitita Andresen zurrungak entzun nituenean ulertu nuen heriotza bezain luzea izango zela insomnioa. ...
Edelviro Gonzalez, Uruguayko lasterkaria, modu bitxian bihurtu zen ospetsu: Mexicoko olinpiadetako maratoian parte hartzen ari zela, desagertu egin zen. Laugarren zihoan, baina hirugarrena ezin harrapatu. Azken kilometroan zeudela, hara zer gertatu zen: estadioko pistara zeraman tunelean sartu zen, sartu, baina ez zen egundo estadioan agertu. Tunelak irentsi zuen antza, haren berririk gehiago ez dugu izan eta. &nbs...
Edelviro Gonzalez, Uruguayko lasterkaria, modu bitxian bihurtu zen ospetsu: Mexicoko olinpiadetako maratoian parte hartzen ari zela, desagertu egin zen. Laugarren zihoan, baina hirugarrena ezin harrapatu. Azken kilometroan zeudela, hara zer gertatu zen: estadioko pistara zeraman tunelean sartu zen, sartu, baina ez zen egundo estadioan agertu. Tunelak irentsi zuen antza, haren berririk gehiago ez dugu izan eta. &nb...
—Zergatik ibiltzen zara hain astiro? —galdetu zion erbiak dortokari. —Zahartzarora heldu ahal izateko —erantzun dortokak. Bernardo Kapanaga
— Nahi duzue beharrik egin gabe bizi? —itaundu zien Djehak oasiko biztanleei. Gizon hark ospe handia zuen. Jakitun handitzat zuten. — Bai! —oihu egin zuten haren inguruan bilduek. — Bada, erantzuna jakiteko, zuetako bakoitzak dirham bat eman behar dit. Denek eman zioten dirham bana, baita ume txikienek ere. Orduan, Djejak astoari arre esan eta astiro-astiro urrundu zen oasitik. (Joseba Sarrionandiaren Galdera ipuinaren aldaera) Bernardo Kapanaga
Nasan itxaroten ari zen jendeak izuturik ikusi zuen trena hurbiltzen eta gizon hura errail artera jauzi egiten.Biharamunean, egunkari guztietan agertu zen gizon hura, trena gelditzea lortu baitzuen bere buruaz beste egitera zihoala.Bernardo Kapanaga
Kategoriak
Azken iruzkinak
Oier Araolaza 2023-08-31 10:11 #3
Joder, ze susto eta ze estres egoera. Aber nola eboluzionatzen duen kontu horrek hurrengo ataletan.
Oier Araolaza 2023-08-30 11:11 #5
Joe, ba diabete-kitak eta buzeoko materialaren ondoren barruko erropa eta bi kamiseta, ala?
