Txistua eta tanboliña

Gure lagun batek (Pagasarri jarriko diogu ezizena, maltzurkeria pitin batez hornitze aldera) obsesio bitxia dauka: txistua entzuten  ei du belarri barruan, eta, orduan, infernuko deabru guztiak gorputz barruan sarde-dantzan hasiko balitzaizkio  legez, oihuka hasten da:

-Lapurrak! Lapurrak sartu zaizkit etxean!

Berak dioenez, horixe da belarri barruan duen alarma: txistu horrek adierazten du lapurrak sartu zaizkiola etxean. Kuriosoa!

Horrelakoetan, gure konpainia utzi eta lasterka abiatzen da etxera, lapurrak in braganti (horrela esaten du, latinezko espresioari, gura barik, beste esangura bat emanda, hots, senarra beste emakume batekin oheraturik topatzea) harrapatzera.

Berak uste du akaso inuzenteen egunean jaio garela eta ez garela konturatu kasualitateaz: txistua beti entzuten du erronda berari ordaintzea dagokionean.

Gaur berriro gertatu da. Denok erronda ordainduta genuenean, eta, beraz, berari tokatzen zitzaionean poltsikoko txanponak dantzaraztea, zorioneko txistua entzun du.

-Lapurrak! Lapurrak sartu dira etxean!

Eta, ohi duen moduan, lasterka abiatu da.

Gaur, ostera, prest eduki dugu plana: alboko kaletik joan gara haren etxera. Arinago heldu gara, zeren bagenekien haren lasterkaldiak gure bistatik galdu arte iraungo zuela eta gero  lasai-lasai joango zela etxerantz, poltsikoko txanponekin olgetan seguru asko.

Bebarruan itxaron diogu, eta, sartu denean, prakak jaitsarazi eta tanboliña ederto berotu diogu.

-Hemen da benetako lapurra, erronda ordaindu barik etxera bueltan! -esan diogu.

Gero, barre-algaraka bueltatu gara gure txikiteora.

Seguru gaude Pagasarrik ez duela berriro txistu ezatsegin hori entzungo belarrian.

Bernardo Kapanaga