III. Mundu Gerra hurbil dagoela-eta, enpresa baten propaganda heldu zait, Martitz planetan lur-sailak eskaintzen dituena. Prezioa ez zait demasekoa iruditu: Donostiako pisu asko zatia garestiagoak izaten dira. Badut dirutxo bat aurreztuta, eta inbertsio ona iruditu zait. Auskalo, gerra hasten bada mundu guztiak alde egin nahiko du eta orain erositakoa prezio hobean salduko nuke. Mezua bidali diot enpresari, eta lur-sail bat aukeratu dut, polit-polita. Enpresak esan dit prezioaren erdia orain ordaindu behar dudala, eta beste erdia Martitzera heltzen naizenean. Hala egin dut. Honela idatzi...
Luis Larrea dohakabea zen Metamorfosia irakurri zuenetik. Sentsazioa zuen Kafkak ideia lapurtu ziola, hau da, pertsona bat zomorro bihurtzea bere asmazioa zela. Jakinda Luis Larrea Kafka hil eta 30 urtera jaio zela, absurdoa litzateke lapurketaren ideia hori zentzuzkoa izatea, baina Luis Larreak gotorki sinisten zuen ideiak kometak bezalakoak direla, espazioan nabigatzen diren objektu gaseosoak alegia, eta gas hura berari zegokiola eta ez Kafkari. Hots, ideia distiratsu hura Kafkaren burura jaustea bidegabekeria kosmikoa izan zela, eta, ondorioz, Metamorfosia eleberriaren benetako...
Buruan egundoko istorio ederrak asmatzen zituen, baina nagia zen haiek guztiak paperean idazteko. Eta, hala ere, zoriontsua zen: munduko idazlerik onena sentitzen zen, lerro bat idatzi gabe ere. Eta handiena: ez zegoen mundu osoan literatura-kritikaririk sentimendu hura zapuztuko zuenik. Bernardo Kapanaga
Lasterketa buruan zihoan. Tropela han atzean zetorren, baina bazuen tarte nahikoa azken metroetan garaipenaren gozoa dastatzeko. Berea zen munduko txapelketa! Gozamen hartan, zerurantz begiratu eta ostadarra ikusi zuen. Hunkiturik geratu zen, helmugatik hamar metrora. "Zelako edertasuna", esan zuen, eta begirada zeruari itsatsita geratu zitzaion ostadarraren ikuskizuna iraun zuen bitartean. Ordurako tropel guztia helmugaratua zen, baina horrek ez zuen axola. "Ostadarra beti izango da ederragoa zeruan nire maillotean baino", pentsatu zuen zoriontsu. Bernardo Kapanaga
Eskoziako herri hartara joan nintzen, bertako liburutegiaz esaten zena egiaztatzera. -Hemen saltzen dituzue... zera... liburuak orri zuria dutenak... -Bai, apal horretan daude -erantzun zidan saltzaileak, eta, haren tonuagatik, inpresioa izan nuen gogaitua zegoela galdera hari erantzuten. Liburu bat hartu nuen bertatik, eta aulki batean jesarri nintzen irakurtzera. Arratsaldeko hirurak jo zutenean, orri zuria topatu nuen. Orduan konturatu nintzen liburu haietaz esaten zena gezurra zela, hots, irakurleak bat-batean hiltzen zirela. Ez, ez zen horrela izan. Norbaitek heldu ninduen atzealde...
Ontzia hondoratuta, pasaiari guztiak hil ziren misantropo bat izan ezik. Eta bere zoritxarrerako, irla bakarti batera heldu zen. Bernardo Kapanaga
Altxor-bilatzaileak mapak adierazten zuen lekuan aurkitu zuen altxor lurperatua. Estalkia kendu eta konta ezin ahala urrezko txanpon eta harribitxi aurkitu zituen. Eta, kutxaren hondoan, pergamino idatzi bat, zera zioena: "Hona iristeko zulo handi bat egin behar izan duzu, hain sakona ze orain ezin zara bertatik irten. Esadazu: eta orain, zertarako balio dizu altxor honek?" Bernardo Kapanaga
Guggenheim bat ez: bi behar ditugu. Mitxelin-izar bi ez: hiru behar ditugu. Tren arruntak ez: Abiadura Handikoak behar ditugu. Ospakizun intimoak ez: gabarrak behar ditugu. Infantilismoa da gure erlijio berria. Ron Sniakin
Putinek eta Bidenek Hirugarren Mundu Gerra deklaratu zioten elkarri, eta arma nuklearrak jaurtitzeko botoia sakatzera zihoazenean, gauza xelebrea gertatu zen: Putini kakalarria etorri zitzaion, eta, komunean jesarrita zegoela, Wagner talde mertzenarioaren kide ultraortodoxo batek komun-zuloan jarritako lehergailuak eztanda egin zuen eta bere kakan zipristinduta hil zen. Bidenen heriotza ere bitxia izan zen. NATOren egoitza nagusira joan zen eta, balientekeria bat egitearren, igogailua hartu beharrean eskaileretan gora joan zen. Baina, bere zoritxarrerako, ez zuen ikusi lurrean Trumpen jar...
Eskekoak kapela barruko txanpon bakarrari begiratu zion. Zera pentsatu zuen: "Txanpon hori lurpean sartzen badut eta egunero ureztatzen badut, agian urtebete barru txanponez betetako altxor bat emango dit". Baina lan horri astunegia iritzita, altxatu eta aurreko espaloian zegoen eskekoari utzi zion txanpona. "Altxorrik handiena ezer ez edukitzea da", pentsatu zuen, eta bere nagitasunean lokartu zen. Bernardo Kapanaga
Horrible dira eta icigarri egun handien eta aberatsen artian eguiten diren colatione dissolutiones bethiac hirur, laur, çorci, hamar, hamabi plat confituraz, frutu honez betheric, eta hetçaz ecin eta ahal leher artino bere tripac betheric, ohorat ioaiten dira barur gaichoa plagaturic eta massacraturic.
Primeran, asko gustatu zait. Hurrengoa noiz idatzikoren zain nago. txalo sorta bat Abadiñotik