Txikitatik egiten didate ilusioa eskutitzek.

Txikitatik egiten didate ilusioa eskutitzek.

Etxean, postontzia astean behin-edo zabaltzeko ohitura egon da betidanik.

Familiakoen gutunak sukaldera heltzeko desiratzen egoten nintzen.

Errito antzekoa zen gurean.

Eskolatik etxerako bidean,

autoa gelditu,

giltza hartu,

etxe itxurako postontziko atetxoa ireki

eta gutunak atera.

Kotxean sartu,

begiak distiraz beterik,

gutun guztiak ikusi,

norenak ziren ikusi,

ordenatu,

ondoren, zaharrenetik gazteenera antolatu.

Nirerik bazen motxilan gorde.

Etxera heldu,

sukaldera sartu,

banaketa egin.

Ondoren, lasai eseri

eta norberaren korrespondentzia irakurri.

Eibarko eskutitzak izugarri gogoko nituen,

Gabon inguruan bidalitakoak bereziki,

magia berezia nabari nien.

Orain ez naiz errito horren parte,

ahizpari dagokio nire betebeharra.

Pena da, baina c’est la vie!

Orain ez dut eskutitz magikorik jasotzen.

Normalean…

Lehengoan bai ordea!

Cambrigetik postala!

Ahizpak eman zidan,

hura  poza nirea!!!

Ez zen Eibarkoa,

Baina bai urruti zegoen eibartar batena…

Berriz ere umetako magia sentitu nuen…

Ume sentitu nintzen…