Garai kritikoa

amets 1456130739544 ametsen atzetik nabil hegan | 2008-01-22 19:34
1

Esan beharrik ez dago bizitzan garai kritiko ugari dagoela. Nire bizialdia labur xamarra dela eta gutxi bizi izan ditut, 'gutxi' hitza erabiltzerik ere baldin badago. Iaz, ingelerako klase batean adinik onena eta txarrena zein ziren eztabaidatzea tokatu zitzaigun... gelako gehienek haiek zuten adina onena zela pentsatu zuten, 17 urte, hori zen haien aburuz dudarik gabe garairik onena, eta txarrena... ba zahar eta ximurtuak gauden momentua, noski. Astakeria iruditu zitzaidan egia esan, bai, astakeria galanta. Gure adina onena? Zahartzaroa txarrena? Bale, zahartzaroaz agian ezin dezaket ezer esan, uste apalen bat pizten didan arren. Baina, 17 urteak bai, bizi izan ditut, eta bizitzen ikusi ditut, eta 16ak, eta 15ak... nerabezaroa, azken finean. Eta ez daukat zalantzarik, hori, ezin da bizitzako garairik onena izan, ezta urrik eman ere, mesedez!

Baina zein zan argumentua? gure adinarekin jada ia nahi duzuna egin dezkezu! Ardura handirik ez dago eta edozein ordutan heldu naiteke etxera, mozkor eta itsu-itsu. Sexu-harremanak eguneroko zerbait dira eta nire lagunekin oso ondo pasatzen dut. Diru gehiago daukat paga altuagoa delako edo jada klaseren bat ematen txanpon extra batzuk lor ditzakedala eta. Barkaidazue baina, hau sinpletasuna! Hedonismo absolutua oso ondo dago, baina joder, ez da erreala. Ez da egiazkoa, batere gainera. Horren guztiaren aztean askoz gehiago dago.

Oso zaila da nerabe izatea. Badirudi gurasoek ahaztu dutela zer den hori, eta uste dugu ez gaituztela ulertzen, izan ere, esaten dute lotsarik gabe gure arazoak txorakeriak besterik ez direla (geroago konturatzen gara egia dela), ez dakigula benetako buruhauste bat zer den, gure kezkak maitasun itxura hartzen duen sentimendu batera eta laguntasun krisi faltsuetara mugatzen direla. "Jode, gurasoek ez gaituzte ulertzen! Komunikazioa apurtzen da, zertarako ezer kontatu babaloretzat hartuko banaute? Joan daitezela pikutara!" Zenbatek identifikatuko ote du hau guztia maitasun ezarekin? Aisssss...

Ziurtasun eta autoestima falta, hori nerabearen ezaugarri nagusia. Batzuek hau beste batzuenganako humilazioaz ordezkatzen saiatzen dira, baina ez dut uste ezer lortzen dutenik. Berriz ere, kakarraldoaren bakardadea. Garai sozialena dirudiena, garai bakartiena da, kritikoena. Ez bakarrik gaudelako, baizik eta bakardadeari kriston beldurra diogulako. Talde baten parte ez izatea, ardi beltza sentitzea, edo are okerrago, ardi beltz kontsideratua izatea, hori da nerabe ororen amesgaiztoa. Eta hori ekiditzeko zenbat sakrifizio, zenbat lerdokeri, zenbat hitz esanahibako. Zein da bete behar dudan rola? Zer da besteok nigandik espero dutena? Bueno ba, espero duten hori izan beharko naiz. Bestela badakit zer dagoen, ¡al ostracismo!

Norbait iraindu behar badut komiko krudelaren rola betetzeko, etengabe 'maite zaituztet', 'ez zaituztet ahaztuko', 'ikaragarriak zarete' eta antzekoak esaten ibili behar badut, ba tira, hitz hutsen hiztegira akoplatu beharko naiz. Ligatu behar badut nire lagunak bezain guapa sentitzeko, ba eskotea eramatea ez zait ezer kostatzen eta mutil horrek kasu egiten ez didanean zeharo tristetuko naiz... maitasuna eta laguntasuna zure bizitza laburraren zutabe bilakatzen dira (edo hori uste duzu zuk behintzat) eta horiek kolokan sentitzen badituzu ez da saiestu tristezia.

Badirudi arazoa sinpletzen nagoela, baina ikusten dena baino ez dut isladatu nahi. Benetan esan nahi dudana da, inozokeria guztien atzean sentimendu gatz bat dagoela, bizkarrean eramatea zaila den zama pisutsua. Nahi gabe heldu bihurtzen ari zara eta ez dakizu haizeak nondik ematen dizun ere, ardurak dituzu baina zure askatasuna oso mugatua, heldu bilakatu nahi zaituzte alde batetik, baina betiko umea izaten jarraitzen nahi dute. Zuk ordea hazi nahi duzu uste duzulako hori dela onena, eta ez zara konturatzen ergelkeria ugari eginagatik ere ez zarela nagusiagoa izango. Zoru finkorik gabeko munduan sentitzen zara, zerua zeure buru gainean jaustear dago eta lurra pixkanaka irensten zaituen lokatzez estaliriko amildegia da... ezin duzu jasa, gogorregia da. Tristura, haserrea, euforia, farra... hitz batean labutzen ditut guztiak. Beldurra. Bai, beldurra. Zeharo ikaratutako izakiak gara nerabezaroan, batez ere bakardadeak mehatxaturik bizi garelako. Bakardadearen mamua gure atzetik dabil... scooby doo ere ez zen nerabe bat bezain kakatia. Horrek izaera biguntzen du, sentibera eta eragingarria (hitza existitzen baldin bada) bihurtzen zara, besteek nahi dutena egiten duzu, eta besteek ere besteek nahi dutena egiten dute eta horrela etengabe, amaigabeko kate batean sartzen garelarik.

Baina tristeena da nerabezaroa gero eta azkarrago hasten dela eta gero eta beranduago bukatu. Irrealismo hedonista batean murgiltzen gara eta ez dugu irten nahi, mundu errealak ikaratzen baikaitu. Umetasuna desagertuz doa abiada bizian. Haurtzarotik nerabezarorako saltoa ikaragarria da eta jada ez dago jolasterik, edo erridikuloa egiterik. Ze punturaino helduko gara? Haurren inozentzia, jakinmina... desgartzen doaz eta niri pena handia ematen dit... Akaso helduko da egunen bat non hartzaindegian plastilinazko pertsonai helduak sortuko dituzten umetxoek, urtebetera pertsonai horiek beraiek izateko. Akaso alde batera utziko ditugu aita-amen jolasak, gezurrezko zigarro eta pistolak, micromachin-en arteko lasterketak, panpin absurduak, pianotxo txikiak, umeentzako karaoke-kasetak, trukemea, soka saltoa, zuhaitzak, tazoak, kromoak, margoak, izkutaketa, tamagotxiak, pin & ponen aberetxea, legoak, playmobilak... horiek guztiak benetako zigarroengatik, hezur-haragizko panpinengatik, diskotekengatik, eta karnetik gabe gidatutako kotxeengatik aldatuko ditugu agian... ari gara jada, baina, zein izango da muga? Zein?

Ez dut nk esango hastea txarra denik, beharrezkoa da. Umetasuna ere beharrezkoa da. Agian ni naiz azkarregi hazi den lehena, presa izan duen lehena, eta ez naiz damutzen, horrek ez du ezertarako balio. Baina batzuetan pena ematen dit inozentzia hori hain goiz galdu izana, eta egun, ni baino azkarrago hamalau urteko neska-mutil guztiek galdu dute. Hain aspaldi gainera, ezen jada ez diren akordatzen hori zer den ere...




joksu

joksu 2008-01-24 19:31 #1

Garai denek dituzte beren zailtasunak. Hauxe da egi bakarra.<br>Baina, bai, egia da; ni orain askeago sentitzen naiz garai horretan baino. Ez nintzen arraroa, eta ez nuen arazo larririk izan gelan, baina beste presio mota bat sentitzen nuen. Garai hartan ez zegoen ezer egiterik besteek kritikatzearen 'beldurraz'. Garai hartako mailakatze sozialak ez zidan batere graziarik egiten eta beti ibili nintzen jende umilarekin. Ez zaizkit klase ezberdinak eta kritikak inoiz gustatu.<br>26 urte beteak ditut, eta lanak nire bizimodua baldintzatzen du, baina orain nire buruaz askoz ere ziurrago nago. Orain badakit zer den garrantzitsua niretzat, eta indartsuagoa naiz. Badut bide bati ekiteko nahiko ausardia, argi baldin badaukat. Nire arazoak dira garrantzitsuena eta ez besteek horri buruz diotena; maila batean, hori askatasun puntu bat da.<br>Hala ere, hierarkia sozial hori gerora ere mantentzen da, baina gehiagok dugu gauzak arrazionaltasunez eta heldutasunez planteatzeko gaitasuna. Nire adineko tontolapiko ugari dago, baina asko dira zenbait arazo eta planteamenduren ondoren hobera egiten dutenak.<br>Unean unekoaz gozatzen ikasi beharra dago. <br>


Utzi iruzkina: