loretxoa eta hodeia

Bazen behin muino batean beti gora begira egoten zen loretxo bat. Gauetan lo egiteko baino ez zuen burua jaisten. Berdin zitzaion negua, udaberria, uda edo udazkena izan. Berdin zitzaion euria, eguzkia, elurra, ekaitza edo kazkabarra. Berak gogor eusten zion bereari. Egunero, huts egin gabe bere hitzordura agertzen zen.

Zergatik egiten zuen hori loretxoak? Maitemindurik zegoelako. Orduak igarotzen zituen zerura begira. Zehatz esateko, hodeiari begira. Hodeia zen bere energiaren, zorionaren, irribarrearen eta pozaren sortzailea.

Ez zen erraza horren banaturik bizitzea. Ez ziren samurrak zeru urdinak bera han ez bazegoen. Behe-lainoa noiz egongo desiratzen egoten zen, hodeia beragandik oso gertu egoteko eta goiz haietako freskotasuna hodeiak uxa zezan. Horrelakoa zen beraien harremana hodeitxoak loretxoa salbatu zuenetik. Loretxoa erabat eskerturik zegoen hodeiak itotzetik salbatu zuelako. Eurite handiak izan ziren eta loretxoak ez zekien ur haietan igeri egiten. Hau ikusita, hodeitxoak loretxoa bere bizkarrean hartu eta euririk ez zen muino garai batera eraman zuen.

Egun hartatik aurrera, euria baretzen joan zen eta bien arteko harremana sendotzen maitasuna ernetzen zihoan heinean. Egunak joan, egunak etorri, biak zoriontsuago ziren eta egunen batean biak elkarrekin nahi beste denbora egoteko aukera izango zuten itxaropenarekin agertzen ziren eguneroko hitzordura.

Hala bazan edo ez bazan,

sar dadila kalabazan,

eta irten dadila Lisboako plazan!