Tristura etorri zait bisitan

zulde.wordpress.com

Nahikoa da asteburu batean etxera ez bueltatzea, zure bizileku berri desertuan bakarrik gelditzea, tristura bisitatxo bat egitera etor dadin.

Konturatzen zara zein zailak diren batzuetan sinpleak ziruditen gauzak, eta zer nolako kontraesanetan eror daitekeen bat erraztasun ikaragarriz. Hainbeste urtetan desiratutako bizia eskuartean daukazu eta ez dakizu nahi beste gozatzen, ez zara fruitu exotiko berriari zuku guztia ateratzeko gai. Eta horek zeharo erretzen zaitu.

Leihotik begira geratzen zara, begirada gaduaz, bere bizitza arineketan pasatzen ikusi duen agurea bazinalez, pentsatzen... zein erraza zaien batzuei saltsa guztietan inolako erreparorik gabe sartzea, bizi berriari hasiera bere osotasunean ematea... eta une batez, enbidia sentitzen duzu. Nahi zenuen bezala, gehiegi komentzitzen ez zaituzten giroetatik urruntzen zara, erosoago hartuko duzun beste anbienteren bat bilatzeko asmoz... baina ez duzu ezer aurkitzen, izan ere, ez dakizu ezer bilatzen.

Badakizu halere, ez dela aukera falta, argi dago hori, adore falta baizik. Ez zara inorekin ausartzen, benetan ez behintzat. Pentsatzen duzu denborak egoera aldatuko duela, gutxinaka, eta agian horrela izango da, agian bai. Itxaropena galtzen den azkena izaten omen da, pandoraren kutxan gelditu zena, gure ahoari irribarre keinu bat oparitzeko edo. Dena den, ezin ahantz dezakezu ezinegon sentsazio hori.

Jakin, badakizu hobeto zaudela orain lehen baino. Lekua atseginagoa zaizu, eta bizi ere, lasaiago bizi zara. Bakardeadeaz gozatzen duzu, ona baita bakarrik egotea ere. Baina saihestezinak dira ahultasun momentuak, batzuetan buru gainetik pasatzen diren ekaitz-hodei grisak ezin dira desagerrarazi. Antza naturala da, beraz, ez dago zertan kezkatu. Ez al da ba ezinezkoa, beti zorionak besarkatua sentitzea?