Liluraturik nago!!!

Batzuetan gogora etortzen zait Vicky bikingoaren lagun baten esaldia... "liluraturik nago!!!", esan ohi zuen airera salto txiki bat emanez. Gaur, txorakeri eta paranoietan pentsatzen nenbilela, konturatu naiz, esaldi hori uste nuena baino askoz esanguratsuagoa dela.
 
Egun ez da oso ohikoa gu zerbaitek liluratzea, antza, teknologia berriak hain daude egunerokotasunean txertatuta non ez ditugun apenas ikusten, edo behintzat benetan nabaritzen. Ez daukagu inguratzen gaituenaren kontzientziarik, agian orain normala delako edozein ekintza ikaragarri makina batek betetzea, eta ez diogu horri meriturik aurkitzen.

Dena den, historian zehar hamaika gauzak eta gertakarik liluratu du gizakia, eta harridurak bultzatuta, ikertzaile, filosofo, zientzalari eta abarrek erantzunen bila jardun dute etengabe. Galderetako asko eta askoren erantzunak aurkitu izan dituzte, zergatiak ezagutu dituzte, eta ondoren ezagutzera eman. Aspaldi, gizakiak inkognita guztiei aterabidea bilatzen zien, askotan zentzurik ez bazuen ere. Liluratu egiten ziren eguzkia egunero ekialdetik irten eta mendebaldetik sartzen zelako, eta eguzki horrek ezgutzen zuten inguru guztia argitzeko gai zelako, hala, jainko bati egotzi zioten lan hori, eta berdina gertatzen zen beste hainbat kasutan. Baina batzuek liluratuta jarraitu zuten, hain liluratuta ezen beste irtenbide batzuk nahi zizkieten aurkitu aurkezten zitzaizkien aporiei. Orain denok dakigula eguzkia egunero irten eta izkutatzen dela, unibertsoan mugitzen den astro bat dela... gauza normaltzat hartzen dugu, eta ez dugu bere existentzian pentsatu ere egiten.

Lore baten edertasuna, euri jasa ikaragarria, urrun dauden bi pertsona telefonoz komunikatzeko miraria, muxu batean listuaren trukatzea, animalien bizitza ordenatua, edo desordenatua, geure garunaren funtzionamendu konplexua... badirudi kausak ezagutzen hasi garenetik, jada ezerk ezin gaituela harritu, ez dugula ezertan aurkitzen xarma... agian ez jakitea hobea litzateke, batek daki.

Ez dakit, agian arraroa naiz, baina noizean behin nire arbasoren batek lehenengoz irratia entzun zuenean bezala sentitzen naiz, liluratu egiten naiz ordenagailuak egiten duen guztian pentsatzen jartzen naizenean, flipatu egiten dut internetekin, kolore biziz jositako mundua irekitzen zait begien aurrean gizakion garunaz zerbait berria jakiten dudan bakoitzean...

Baina lilura jada ez dago gure egunerokotasunean, dena onartzen dugu datorren eran, galdetu gabe, lehen ez bezala, gero ta gehiago inporta zaigu helburua, ekintza, eta ez zergatia, funtzionamendua.

 

Nos importa el qué pero no el porqué, nos lo mascan todo... pero yo soy escrupulosa...