hizkuntza geure muga

Blokeatuta nago. Mila ideia buruan eta hitzekin ezin azaldu. Ordenadorearen aurrean jesarri naiz arratsalde produktiboa edukitzeko asmoz, eta blokeatuta nagoela konturatu naiz. Aspalditik gainera. Hainbeste gauza esan nahi ditut... eta ez dut era egokirik aurkitzen. Bueno, egokia bai, baina ez oso poetikoa. Buruan dudan guztia askatzea badaukat, jario guzti horren formagatik kezkatu gabe. Baina formari erreparatzen ez badiot, edukiak ez du jada ezertarako balioko. Zerbait azaldu ezin baduzu, hobe ixilik geratzea. Egia da hitzek sentimenduak apaintzeko gaitasuna dutela, baita detailetxorik txikiena fenomeno liluragarri bihurtzekoa ere, baina egia da bebai, ezin espresa daitekeen sentsazio edo sentimendua txorakeria handienaren pare jar dezaketela. Horren arriskua dagoen kasuetan hobe da ixiltzea beste adierazpen modu bat aurkitzen den arte, edo soilik, betiko ixiltzea.

Hitzak dira norberaren barnerako hesia. Uneoro sentitzen duguna ulertzeko oztopoa, hori dira hitzak. Edozer deskribatzera behartzen gaituztenak, dena hizkuntzaren bidez azal daitekeela esaten diguten nazkanteak. Ez. Gu gara nazkante bakarrak. Leloak. Garun atrofiaturiko ameslariak. Fededunak, azken finean. Guk sortu dugun zerbait ezagutzen ez ditugun gauzak azaltzeko balio dutela pentsatzeagatik. Hitzengan sinismen itsu hori edukitzeagatik. Eta geure erruz, baliabide eta gozabide diren hitzak, oztopo bihurtzen zaizkigu etengabe. Ahaztu dugu hitzik gabe bizitzen. Ez dakigu ixiltasunean geratzen. Akaso kanpotik bai, baina, gure pentsamendurik ezkutuenak beti eskeiniko dio hitzen bat egoerari, edo keinuren bat, berdin du. Ahaztu zaigu nola miretsi eta edertasuna guregandik hurbilegi dagoenean ahoa txorakeriaz baino ez dugu betetzen, gehiegikeriez, hiperbolez... azkenean geure kabuz edertasuna itzaltzea lortzen dugun arte, edertasun horren izpirik xurgatu gabe geratzen garelarik.

Nik ez dut hori onartu nahi. Nire pentsamenduak ezagutu nahi ditut. Nire beldurrak. Minak eta penak. Zorionak. Ametsak. Ametsik sakonenak, lortzeko zailenak. Naizenaren oraina behintzat ikusi nahi dut, eta ezer ez esan. Soilik begiratu, aztertu eta azkenik, ulertu. Naizenaren oraina, besterik ez dut eskatzen. Agian lortuko dut. Esfortzuz, laguntzaz... agian ulertuko dut. Behin ulertuta, kapaza izango naiz hitzekin azaltzeko, edo hizkuntzak ezkutatzen dituen hitzarteko sekretuekin. Baina hori azken pausua da. Ezin gara saiatu hizkuntzarekin sentitzen. Lehenengo zentzuekin ulertu behar da, sentitu, eta gero gerokoak. Dakienak jakingo du esan behar duena. Ez dakienak hitz hutsak idazteko gai besterik ez da izango. Espero dut noizbait ikastea...