gazteegi ezertarako

Urrun joan nahi dut. Nire mamuetatik aldendu. Erru eta inpotentzia sentimendu hauetaz desegin, zulo sakon batera bota, lurperatu. Ez dut inorekin zorrik izan nahi. Eta inorekin esaten dudanean inorekin esan nahi dut, berdin zait nondik datorren laguntza, bueltan itzultzeko beharra sentitzen badut. Ez dut nahi laguntza hori. Baina ez daukat besterik, onartu ala zubipera, horiek dira aukerak. Dena batera egin ezin delako, eta absurdora kondenatua egon nahi ez dudalako.

Askea zara! Aukeratzea badaukazu... egia da. Zelako aukerak baina! Kaka! Gorroto dut adin hau, gorroto ditut dependentzia eta ezinatsuna.

Zenbatetan entzun ote dut diruak ez duela zoriontasuna erosten? Hori esan zuenak patrikak txanpon bete zituela lepoa emango nuke... diruak ez du zoriontasuna ematen, egia da. Baina zoriontsu bihur gaitzaketen gauza asko eros ditzake, eta ez naiz hasiko banan banan gauza horiek aipatzen, ez dut uste beharrezkoa denik. Potrotaraino nago. Nazkatuta. Beti faltan, beti eskatzen.

Eta eskatzen dena, zorra bihurtzen da, tapatu gabeko hutsunea edo zuloa. Askotan banku mailegatzaileak zure ondasunak enbargatu ez arren, zu zordun sentitzen zara, horrela da, zulo hori inork estaltzen ez duelako, eta zu horren erantzule zara, eta badakizu.

Ez dut eskatu nahi. Baina bizi ezingo dudan bizia ere ez dut nahi, horretarako hobe heriotza aukeratu. Ez dut Sisifo izan nahi, harriak lurraren kontra pegatina bat banintz bezala utziko nindukelako, zapaldurik, lurrera itsatsirik. Eta ez dut nire existentzia pegatina huts batena izaterik nahi.

Gaur test horietako bat jaso dut posta elektrikoz. Galderetako bat zen: nola ikusten duzu zeure burua etorkizunean? Erantzuna erraza izan da: nahi dudan bezala ez behintzat, hori seguro. Hain da zaila...