EZ IZENAK

Evaristok ze izen jarri ote dio bere seme-alabei?

Sotila eta ohikoa, euskalduna edo erdalduna, barrokoa edo modernoa, ulergaitza edo ulerterraza, aitita-amamarena edo atzerrikoa…

 Jakina, Evaristo diodanean, estima diodalako diot, eta jada, horrelako izenik ikusten ez delako gure gazteenen artean. Izan ere, zer gertatzen da izenekin? Hain garrantzizkoa al da? Zu zeu, gustura zaude zeure izenarekin ala jarria dizuten edota zeure buruari jarritakoa (blogariak lantxerik) nahiago duzu ez-izena? (Nik neuk ponte-izena fosila legez gordetzen dut, karnet eta holakoetan)

 Egia esan aitita-amamek ezin dute izen berriekin. Argudio merke hori erabiltzen du hainbatek seme-alaben izena euskarazkoa ez izateko.

Aitita-amamei izen-berrigintza kontrako eztarritik joaten zaienez,  iloba edo dena-delakoari ez izenez deitzea natural-naturala egiten zaie, guraso modernoen amorraziorako: mutiko, poxpolin, anderetxo, mariapain, ...

 Berria izan beharra patetikoa gerta daitekeen arren, badu ondorio positiborik: edadekoek izen snob hori ahoskatu eta gogoratu ezinez, bestelako izen zerrenda luzea eskaintzen dizute. Belarri erne ibili ezkero, poltsiko bete berba berri urteteko aukera ematen du.

 Beraz ba, jarrai dezagun Jonathan, Zuhaitz, Ihintza, Iskander, eta holakoak izendegietan aukeratzen, nagusi zaharrek ez-izenak ekarriko dizkiote-eta: ziripot, prontxio, potolo, pottoka, morrosko, txantxagorri, ugerra, …eta horrrelakoak.