Skafandra Vulvova

Skafandra Vulvova meatzari alkoholiko baten alaba zen. Aita egunez meatzean sartzen zen, eta gauez alabaren barrenetan. Hamazortzi urte bete berriak zituela, aski zela erabaki zuen baina: aita mozkortua gainera etorri zitzaion gau horietako batean,  aitonaren sable zaharra hormatik hartu eta hankarteko beste sable zatar hura moztu zion. Ondoren, trofeoa beheko suan jarri, txitxi-burruntzia egin eta aitaren txakurrari eman zion. Norka poz-pozik jarri zen, eta mokadu baten jan zuen nagusiaren dindirri erre hura.  

Biharamunean Skafandra Vulvovak alde egitea erabaki zuen. Aitak zigor hura merezita zuen, baina bera zikin sentitzen zen, bekatu handia zen bere bihotz ortodoxoarentzat aita hil izana. Europa osoa zeharkatu zuen, bere iragana eta egindako izugarrikeria ahaztu nahian, eta ez zen gelditu Kantauri itsasoraino heldu arte. Patuak Berango izeneko herri bateraino eraman zuen, eta bertako jatetxe batean hasi zen lanean, suetean.  

Ezin bekatu izugarria ahaztu baina. Barkamena behar zuen, bere burua nolabait araztu. Eta hori lortzeko, zer hobeto Kantauriko ur hotzetan murgiltzea baino? Ur haien sakontasunean lortuko zuen agian barnean sentitzen zuen lohitasuna garbitzea. Hartarako, urpekaritza ikastaroa egin zuen. Eta, titulua lortu bezain laster, kirol hura praktikatzeari ekin zion. 

Murgilaldi horietako batean gertatu zen Skafandra Vulvovaren bizitza aldatu zuen enkontrua. Kantauriko itsaspean ez da argitasun handirik izaten, eta egun hartan ere ez. Horrexegatik geratu zen zalantzan, hura ikusi zuenean. Hasieran zeroia zela pentsatu zuen, edo balea, hain zen handia animalia hura. Hala ere, zerbait ez zen normala: balea moduko hura itsaspearen hondoan zegoen, eta pertsona bat balitz bezala zebilen oinez, tirriki-tarraka. Astiro-astiro hurreraturik, azkenean parean jarri zitzaion, eta hara!: baleatzat hartu izan zuenaren aurpegia ezaguna egin zitzaion. Egia ote zen ikusten ari zena? Baina, baina… Jesus Nazaretekoa zen eta! 

Keinuen bidez baietz erantzun zion, bera zela nazarenoa. Skafandra Vulvovak errukiturik begiratu zion, gurutzeetako jesus anorexiko haien aldean hura munstroa baitzen. Nazarenoak ahal izan zuen moduan azaldu zion guztia: itsasoaren gaineko osteratxo haietako batean goseturik sentitu zela, eta badakizu, bera betidanik oso gustukoa izan duela arraina, gogoratzeko ogi eta arrainen miraria. Eta antxoak jaten hasi zela, antxoak jan eta jan aritu zela denbora luzean, eta mirariaren kontrakoa gertatu zela azkenean, antxoak biderkatu barik zatikatu egin zirela, zati-zati egin zirela bere ahoan. Hortaz, bera zela antxoak Kantauri itsasotik desagertu izanaren erruduna. Eta halako tripakadaren ostean uraren gainean ibili ezin eta pisuaren pisuaz hondoratu zela, eta hantxe zebilela, besterik ezean, itsasoaren hondoan batetik bestera paseatzen, gazteluetako mamuak legez, bola astuna batetik bestera daramatela. 

Skafandra Vulvovak, belauniko jarrita, nazarenoa gurtu zuen, eta bere bekatuak oro barkatzeko eskatu zion. Hantxe zeukan bere bihotza garbitzeko parada. Nazarenoak baietz erantzun zion, barkatuko zuela, baina baldintza batekin: handik atera behar zuen. 

Skafandra Vulvova pentsakor geratu zen. Nola eraman antxoa-ontzi hura itsasgainera? Ikastaroan erakutsi ez zioten zerbait bururatu zitzaion, deskonpresioa lortzeko sistema sekula erabili gabea, hain zuzen ere: nazarenoak bere lapafreskoan hartu beharko zuen arnasa. Eta horixe egin zuen, ondo pozik barrez: neska eder haren beheko ezpainetan itsatsi zituen bereak, bentosak bailiran. Eta horrelaxe obratu zen miraria: Skafandra Vulvovak atoian eraman zuen itsas zepelin hura, kostalderaino. 

Nazarenoak, lehorrera heldu zenekoxe, ebanjelizazioari ekitea erabaki zuen. Bi mila urte arinago bezala, arrantzale bila hasi zen. Eta, hara kasualitatea: hantxe bertan horrelako batzuk zeuden, heldu berriari harriturik begiratzen ziotela. 

—Neuk desagerrarazi dut antxoa Kantauri itsasotik! 

Miraritzat hartuko zutelakoan esan zien, arrantzale haiek txunditzeko asmoz, baina esaldi hark ez zien batere graziarik egin, antza. Morroi hura drogan zebilela iruditu zitzaien, eta ezelango erreparo barik egurtu zuten, mankaturik utzi arte. Skafandra Vulvovak, errukituta, ez arduratzeko esan zion: 

—Nazareno, kontu egizu bi mila urte pasatu direla eta daukazun itxura horrekin ez zaituela inork ezagutuko. Dizipuluak barik, managerra behar duzu. Uzten badidazu, neu izango naiz zure managerra. Irabazien erdia zuretzat; bestea, niretzat. 

Horrela hasi zen euren elkarlana. Enpresari INRI S.L. jarri zioten izena. Skafandra Vulvova gogotsu hasi zen lanean. Lehenik, Vaticanora deitzea bururatu zitzaion, papamobila alokatzeko. Baina nazarenoaren dimentsio zetazeotarra gogoan, zerbait handiagoa beharko zuten, limusina baino handiagoa izango zen zer edo zer.

—Bricomaniara joango gara! —erabaki zuen Skafandra Vulvovak. 

Erabaki zuzena izan zen, programa horretan irtenbidea topatu baitzieten: zer hobe nazarenoarentzat Aste Santuko pasoa baino? Gurutzean joateko moduan ez zegoenez, besaulki erraldoia egin zioten, bertan jarrita joan zedin, patxada ederrean. 

Ondoren, Skafandra Vulvovak, pasoa nork eramango zuen erabakitzeko, katalogoetara jo zuen. Sevillako kofradiei deitu zien aurrena, baina ezetz erantzun zioten, nahikoa zutela euren pasoekin, eta ez zeudela gantz pila hura eramateko prest. 

—Doala Descorporación Dermoestáticara! —erantzun zioten guztiek. 

Azkenean, mila eta bi porroten ostean, pasoa nork eraman topatu zuen: Letoniako neska-eskola batetik berrogei nerabe bidali zizkioten. Ilehoriak ziren guztiak, eta euren motots luze-luzeak elkarri lotuta ibiltzen ziren pasoaren azpian. Esan zitekeen denen artean gorputz bat osatzen zutela, eta euren arteko lotura motots luze haiek zirela. Nazarenoak eskatu zuen neskatila haiek ikusi nahi zituela, pasoa zeramatela. Beraz, zorua kristalezkoa jarri zioten pasoari, eta zelan begiratzen zien berrogei neskatila letoniarrei nazarenoak, zelako irritsaz! Harrezkero, gau-poluzioak egunez ere izatera pasatu zen (kontu hori ez zen miraritzat hartu, ordea). 

Horrela hasi zen nazarenoaren ebanjelizazioa. Tarteka, mirariak egiten saiatzen zen, baina praktika falta zitzaion, bi mila urte ez baitira alferrik pasatzen. 

Behin bost ogi eta bi arrainen miraria errepikatzen saiatu zen. Zapatu gau batean, milaka gazte bilduta zeuden basamortu itxurako toki batera heldu ziren. Gazteak oro horditurik zeuden, elkarretaratze alkoholikoaren kariaz, eta han dena zen sodoma eta gomorra.  

—Zatozte! Neuk emango dizuet afaltzen! 

Eta nazarenoak, berbok esanda, bost ogi mutur eta bi sardina-lata atera zituen zorrotik. Eta, jakiok bedeinkaturik, Skafandra Vulvovari esan zion gazte haiei guztiei emateko. Eta orduan jazo zen jazo beharrekoa: ogi muturrak donuts bihurtu ziren, milaka donuts gazte-aldra harentzat. Latetako sardinak, berriz, oilasko bihurtu ziren, ezin jakin nola. Eta gazte haiek guztiek lehertu arte jan zuten, eta batu zituzten hondarrak hainbeste izan ziren, ze hamabi zaborrontzi bete zituzten. 

Mirari horrek ez zion inolako onurarik ekarri. Hasteko, gazte haien kontura negozioa egitera joandako saltxitxautoetako jabeak sutan jarri ziren, eta berrogei neskatila letoniarrek ziztu bizian atera behar izan zuten nazarenoa handik. Baina txarrena hurrengo egunetan etorri zen: donutsak ekoizten zituen enpresak salaketa jarri zion, plagioa egin izanagatik, eta Pollos Oikina enpresak ere nazarenoa salatu zuen, lehia leialbakoa leporatuta. 

Nazarenoari zazpi t’erdi axola salaketa haiek guztiak. Skafandra Vulvovak kontuz ibiltzeko esaten zion, egile eskubideak kontu serioa zela, baina alferrik. Nazarenoa mirariopteroen espeziekoa zen nonbait, eta ezin burutik kendu grina zoro hura. 

Beste batean, andre konkortuaren miraria errepikatu nahi izan zuen (Lukas 13, 10-13). Ospetsu bihurtu guran, aireportu batera joan zen, bertan biltzen baitira paparazziak izenekoak, famatuen xerka. Eta probidentziak nahi izan zuen egun hartan aireportu hartara Albako dukesa iristea. Babuinoen oinordeko zuzen hori, denek dakitenez, gurpilaulkian eramaten dute (irakurleak erabaki dezala aurreko esaldiaren koma artekoa zeinekin doan). Bada, nazarenoa haren aurrera joanik, hauxe esan zion: 

—Andrea, libre zara zure gaitzetik. 

Eta eskua haren buruan paratu zuen (nazarenoa ezin zenez besaulkitik altxatu, gomazko esku bat erabiltzen zuen mirarietarako, makila luze-luze baten muturrean itsatsita zegoena). Atoan, Albako dukesa itxuraldatzen hasi zen, erran nahi baita buruko ile kizkur zuri zatar haiek gorputz osora barreiatu zitzaizkiola. Horrekin batera, gurpilaulkitik altxatu eta jauzika hasi zen, bere babuinotasuna agerian utziz. Bere segizioa eta paparazzien saldoa atzetik joan zitzaizkion, ezin harrapatu baina. Handik egun batzuetara zine areto batean topatu zuten, El Planeta de los Simios ikusten, eta zooilogiko batera eraman behar izan zuten. 

Horrelako mirarikerien ondorioz, azkenean nazarenoa atxilotu egin zuten. Berrogei neska letoniarrak libre utzi zuten, eta euren herrira bidali, beti ere mototsak elkarri lotuta. Skafandra Vulvova, berriz, nazarenoaren defentsa egiteko prestatu zen (“Ikasi abokatutza hamar egunetan” liburuxka erosita). 

Nazarenoari egozten zizkioten karguak ez ziren makalak: Eliza Katolikoak pertsonalitatearen ordezkatzea leporatu zion, eta euren eliztarrei iruzur egin nahi izatea (Eliza Katolikoak ez zuen inondik inora sinetsi fedegebe hura Salbatzailea izan zitekeenik); Pollos Oikinak, oilanden lapurreta; Alba familiak, dukesaren baitan hominido baten izpiritua sartu izana; arrantzaleen kofradiek, Kantauri itsasoaren desantxoazioa; Letoniako gobernuak, berrogei neraberen bahiketa eta esplotazioa; Donuts enpresak, formularen plagioa; Skafandra Vulvovak, finitzeko, salaketa haien maremagnuma ederto baliatu zuen, bere aitaren hilketa egotzi baitzion, zer arraio! 

Audientzia Nazionalean egitekoa zen epaiketa; hala ere, garai latzak ziren haiek, eta ez bakarrik krisi ekonomikoagatik: Somaliako pirata haien erasoa inoiz baino lotsagabeagoa zen, eta lasai asko ibiltzen ziren Mediterraneoko uretan ere. Horietako eraso baten ondorioz, Espainiako printzea bahitu zuten Mallorca aldeko uretan (diotenez, morena bat harrapatu nahian zebilen, baina morena zen printzea harrapatua zuena; Somaliako piratak heldu zirenean, bazirudien elkarren lagun handi eginak zirela, besarkaturik aurkitu baitzituzten. Hori ez zitzaion batere gustatu printzesari). Piratek Espainiari Barne Produktu Gordinaren erdia eskatu zioten, eta horrek diru murrizketak eragin zituen boteregune guztietan. Horren guztiaren ondorioz, epaiketa Audientzia Nazionalean egin barik, Telecincori saldu zioten esklusiba (“Condéname deluxe” programari, hain zuzen ere).  

Telecincok epaiketa hartarako telebista kateetako hienarik ospetsuenak fitxatu zituen. Zenbat diru eskatzen zuten ikusita, hara zer irtenbide topatu zuen Telecincoko zuzendaritzak: nazarenoari galdeketa egingo zioten kazetariei hankak moztu zizkieten (horrela, soldataren erdia ordainduko zieten, kar-kar-kar). Patiño, Mariñas eta enparauen gerritik gorako gorpuzkinak besaulkietan jarri zituzten, euren galdera pozoitsuak jaurti zitzaten. Primeran egin zuten lan hori: fiskalik zitalena baino askoz ere hobeto. Besteak beste, kontu hauek argitzeko esan zioten nazarenoari: 

• Zer erlazio izan zenuen Maria Magdalenarekin?
• Maria Magdalenak ikusi zuen inoiz zure txoritxoa?
• Maria Magdalenari axola zitzaion zure txoritxoaren tamaina?
• Larrutan egin zenuen Maria Magdalenarekin?
• Eta zure dizipuluek zer? Eurek ere matxunbratu zuten?
• Madalenak gosaltzen zenituzten elkarrekin, ala Maria gailetak?
• Zer dio zure aitak erlazio horri buruz?
• Homosexuala zara?
• …

Azkenean, bistan da, nazarenoa zigortu egin zuten. Somaliako piratei esan zieten hura zela Espainiako Barne Produktu Gordinaren erdia, eta zamaontzi batean bidali zuten harantz. Diotenez, zamaontzi hori Suez kanalean geratu zen trabatuta, harako bidean nazarenoak Mediterraneoko arrain-sarda guztiak jan zituen eta. Ordurako, beraz, Espainiako Barne Produktu Gordinaren erdiaren hirukoitza zen (gutxienez). 

Skafandra Vulvovari dagokionez, Errusiara bueltatu zen. Merkataritza ilegala da orain bere zeregina: vodka botilak trafikatzen ditu, ur bedeinkatua delakoan. Eta ez dute inoiz harrapatu, ondo gordeta eramaten baititu. 

Ez, ez zaitezte hain maltzurrak izan: ez ditu abizenean eramaten, izenean baino. 
 
 
 
 
 

Bernardo Kapanaga