I si canto trist

 Nik ez dut beldurra maite, biharko ere ez dut nahi,

Ezta gaurko ere, oroitzapenaren moduan ere ez;
haurraren irriñoa gustatzen zaidala
itsasoaren ondoan
eta bere argiak, ilusio-sorta bezala piztuak.

Eta triste egiten badut kanta,
dagit, nere begi gixajoetatik

beldurra ezabatu
ezin dudala-eta.

Nik ez dut herioa maite
ezta bere hain pauso izoztua,
ez dut nahi gaurko, oraitzapenaren moduan ere ez;
bihotz haren taupada gustatzen zait,

borroketan, bizitza ematen dioenarena
kondenatuta dagoen herioari.

Eta triste egiten badut kanta,
dagit, kide ezezagunen
heriotza ahaztu
ezin dudala-eta.

Nik ez dut nere kanta maite, dakidalako 
hainbeste aho, hainbeste aldarri, egia baitiote, isildu dituztela;
kaleko jendearen kanta

nik maite dudala,

euren hitzek indarra baitaukate
arraziora erroturik.

Eta triste egiten badut kanta, 
dagit, honela ez dela

gertatzen aspaldian

gogoratzeko.

Lluís Llach