bakardade kizkurra

---

    Hosto  horixkak  erortzen  dira  nonahi, udazkena  heldu  dela  era  goxo  batez  adierazten  didatelarik. Haritz  apurrek  euren  jantziak  kentzen  dituzte  gutxika  biluzirik  geldituaz, euren  edertasuna  erakusten  digutelarik.

         Udazkena, ene  udazkena. Tristura  dakartzazu  ene  bihotzera. Udazkena, aro  madarikatua! Ene  oroitzapenak  bueltatzen  dira  nere  burmuinera,  itzaletatik  etorriak, nere  bizitza  iluntzera.

         Zu, ene  Kizkur, zeu  zara  nere  oroitzapenetan  agertzen  den  izaki  eder  bakarra. Zu  izan  zinen  zure  heriotzararte  nere  bizitza  iluna  eta  tristea  argitu  zuen  izaki  bakarra. Zurekin  nere  biziak  beste  zentzu  bat  hartu  zuen, gauero  irrika  handiz  oheratzen  nintzan  goizean  zu  ikustearren. Zu  zinen  argitzen  ninduan  izar  disdiratsua. Ene  Kizkur, ene  maitia... zu  ikustean  odolak  irakiten  zuen  nere  sainetatik  bidaiatzen  gorputzeko  atal guztiak  kiskaliaz.

         Gogoratzen  dut  nola  igotzen  ginen  biak  mendira, taldearekin  batera, eguna  pasatzera. Baina  zuk  ederki  zenekien, jakin  ere, neretzako  bakarra  zinela, nere  begiak  zuretzako  baino  ez  zirela. Elkarrekin  betiko  egotera  kondenaturik  geunden.

         Gogoratzen  dut  nola  ezkutatzen  ginen  besteengandik, eta  nola  korritzen  genuen  zuhaitzen  azpitik, biok  bakarrik, eskuak  zabalik  nituelarik, hostoek  estaltzen  gintuztelarik. Eszenatoki  eder  hartan  bion  arteko  maitasuna  antzeman  zitekeen  nonahi; feromonek  egan  egiten zuten  gu  bion  artetik; usaindu  nezakeen...

         Zurekin  basoan  nengoenean, nere  bihotza  zeharo alaitzen  zen  eta  zuregana  bultzarazten  ninduan  lebitatzen, lurrik  ukitu  gabe. Zuhaitzek  euren  adarrak  kentzen  zituzten  zuri  bidea  utzirik  eta  txoritsuek  euren  kantarik  ederrenak  ateratzen  zituzten  zu  ikustean. Zu  zinen  basoko  ninfarik  ederrenetarikoa. Nere  jainkosa.

Zu  ikustean, nere  biziak  180  graduko  bira  eman  zuen. Kezkakizun  guztiek  alde  egin  zuten  nere  bakardadeko  topaketa  erotikoekin  batera. Nere  amets  lizunak  materializatzeak  eta  egia  bihurtzeak  mantentzen  ninduen  bizirik, energiaz  beteta.

         Baina, gaur, berriz, bakardadean  murgildurik  aurkitzen  naiz, irtetzeko  aterik  aurkitzen  ez  dudalarik. Nere  bihotza  erdi  ustelduta  dago, zure  oroitzapenek  biziarazten  dute  nonbait. Bular  nimino  haiek; haizearekin  jolasten  zuen  ile  kizkur  zoragarri  hura...

         Ezagutu  zintudan  egunetik, askotan  izan  gara  elkarrekin  baina  lehen  aldia  gogoratzen  dut  atzo  izan  balitz  bezala. Lehen  aldi  horrek  hutsune  berezi  bat  betetzen  du nere  bihotzean; hortxe  mantentzen  dut  betiko  gatibu.

         Egun  gorrixka  hartan  abiatu  ginen  taldearekin  bat  basoetara  arratsaldea  pasatzera. Eta  ni  segidan  konturatu  nintzen  taldean  bazegoela  norbait  berezia. Zu. Horrezkeroztik,  nere  gorputza  goibeltzen  zen  ikusten  zintudan  bakoitzean, nere  begiak  handitzen  ziren edertasun  hura guztia  asimilatu  ezinik, eta  nere  hankatartea  doi-doi  mantentzen zen  jaurtiki gabe.

         Biak  atzean  geratu  ginenean, ezkutuko  indarren  batek  gidaturik  bezala, ileetatik  heldu  zintudan  eta  isilean  basoan  barrena  eraman  zintudan. Zuk  ez  zenidan  ezer  esan. Nik  nahi  nuen  guztia  ederki  ere  ezagutzen  zenuen; gorputz  hura bakardadean  dastatu  nahi  nuen, haitz  ttiki  haietara  igotzea, behin  betiko  urjauzia...

         Lasterkan  hasi  ginen  ezagutzen  nuen  leku  eder  batera  heldu   arte. Mina  ahotik  irtetzera  zihoanean  gelditu  egin  nintzen  eta  lurrera  botarazi nuen  neure  gorputza  lehertu  baino  lehen. Zuk  nere mugimendu guztiak  errepikatu  zenituen.

         Lurrean  etsanda  geundenean, arnasa  hartu  ezinik, zeure  begietara  begiratu  nuen  goxoki. Zure  begi  ilun  eta  beltzetan  nere  aurpegia  isladaturik  ikus  nezakeen. Zure  aurpegian  nere  islada  ederregia  zen.

         Segidan  hazi  nintzen  zure  aurpegian  zehar  musu  ttikiak  ematen, behin  eta  berriro, inoiz  musurik  eman  ez  banu  bezala. Eta  zuk, ordea, ez  zenidan  bat  bere  ez  eman. Ez  zenuen  ezer  esan. Itsasoan  barrena  urak  gidaturik  sartzen  den txalupa  bat  zinen  nonbait; eta ni, uraren  indarra.

         Gazteetan  neskatxoekin  egiten  nuen  ez  bezala, lotsak  galdu  edo  izkutatu  nituen  eta  nere  beso  biak  zuregana  abiatuarazi  nituen. Esku  batez  zure  ilea  laztantzen  nuen, besteaz  ezker  iztarra  laztantzen  nuen  bitartean. Nabaritzen  zen  nola  zure  bihotza  azkarrago  joaten  zen, baina  jarraitzen  zenuen  isil  isilean. Oso  gustokoa  nuen  zure  jarrera  motela. Jaun  ta  jebe  sentitzen  nintzen  zeharo.

         Bihotza  dardarrez  nuen bitartean, hankatartean  nuen  haritz  adarra eztanda  egiteko  unearen  zain  zegoen, edo  laztan  ttiki  baten  zain, baina  ez  zen  laztanik  ailegatzen. Eta  zu, Kizkur, isil  isilean  jarraitzen  zenuen. Mututasun  hark  neure  burua  kezkatzen zuen  nolabait.

         Bapatean, sistu  bizian, lau  hankatan  jarri  zinen, ezer  esan  gabe. Orduan  nere  arima  alaitu  egin  zen  eta  pentsatu  gabe  zure  atsekaldean  jarri  nintzen  zure  iztarrak  begiratzen. Sekulako  ipurmasailak  zenituen, kristonak! Zure  gonbidapena  ederki  ere  ulertu  nuen, baina  ez  nekien  nondik  hasi  bere ez. Eskuak  buruan, haritza  zerura  begira.

         Ipurdiko  biribiltasun  bi  haietan  musuak  eman  nizkizun  behin  eta  berriro, behin  errealitatera  salto  egin  nuenean  berriz  ere. Eta  hori  zirudienez  bai  gustatzen  zitzaizun, ezer  ere  ez  esan  ez  bazenu  ere, zure  aho  ttikitik  xurrumurruren  bat  irten  zelako.

         Hainbeste  denbora  emakumerik  gabe  izanez  gero, ez  nuen  aukera  bertan  bera bota. Segidan, lasterketa bat  izango  balitz  bezala, bi  segundotan  prakak  kendu  nituen  eta  kaltxontxiloak  bertan  bera  jauzi  zitzaizkidan  haiek  bakarrik, goma  apurtuta  baineukan. Eta  horra  hor, ene  makiltxoa, haritz  adartxoa, milaka  urte  preso  izan  den  jeinu  baten  antzera  burua  ateratzen  du  akzioaren  bila, hasiberri  baten  moduan.

         Nere  instintuak  jarraituaz, honetaz  asko  ez  nekien  arren, segidan  sartu  zen  ene  makiltxoa  ene  Kizkurren  kobazulo  hezean  barrena, nere  zakiltxoak  bidea  betidanik  ezagutu  balu bezalaxe. Orduan  entzun  nuen  bere  ahotik  lehen  doinua, aiene  eder  eta  goxo  bat, goxotasuna  eta  minaren  arteko  garrazitxo  baten  antzera. Gogoak  kanpora  bultzatzen  zidan, bertan  lekurik  ez  balu  bezala.

         Nere  jabe  infernuko  Satanaz  bera  izango  balitz  bezala, batera  eta  bestera  aritu  nintzen  abiada  handiz, eskuekin  bularrak  heltzen  nizkion  bitartean. Samurtasun  hura  gogorki  estutzen  nuen  nogandik  aldenduko  balira  bezala.

         Guttinaka, hasi  bezain  laster, nere  gorputzean  zehar  hotzikara  bat  nabaritu  nuen, gora  eta  behera  joaten  zelarik. Bapatean  nabaritu  nuen  nola  nere  makiltxoa  tamainaz  handitzen  zen  eta  bere  puntan  sekulako  tentsioa  nuela. Sekulako  eztanda  jasan  zuen  ene  Kizkurrek  bere  barnekaldean. Azken  txanpan  bultzakada  galantak  eman  nizkion  barnean  neukan  guztia  irtarazteko.

         Bion  garraziek  basoko  animalia  guztiak  ikaratu  zituen.

         Biak  gelditu  ginen  bata  bestearen  alboan  etsanda, ezer  esan  gabe, norbaitek  mihia  moztu  baligu  bezala. Ez  zegoen  ezer  esaterik  zirudienez, dena  esanda zegoen, eta  letra  maiuskulaz  gainera. Momentu  hartan  sentitu  nuena  ez  zegoen  definitzerik.

         Baina, beharbada  nere  gizatasunak  gidaturik, begietara  begiratu  nion  erantzun  baten  zain. Guztia  zegoen  jokuan  erantzun  hartan.

         Baina  ez  nuen  erantzunik  aurkitu. Begietara  begiratu  ninduen  eta  mugimendu  goxo  eta  maitagarri  batez  mihiaz  aurpegia  laztandu  zidan  bere  hezetasuna  sentitu  nuelarik.

         Horrezkero, galdetu  behar  nuelakoan  nengoen, bestela  irrikak  nere  burmuina  kaltetuko  zukeen.

-                     Zer, gustatu  al  zaizu, ene  Kizkur?

-                     Beeeeeeeee!

-                     Horixe  da  nere  arditxoa, ene  Kizkur! Banekien  zu  zinela  nere  printsesa.

gregori  samsa