EPOCHÊ

Neuk ere gurako nuke targum bat idatzi,

gurako nuke egia bakar hori

neure pirqé gorriakaz hornitu,

(Rabbí Eliezerrek baino ondinokarrenean ere hobeto

eta neure burua gorago)

eta glossa horren inguruetan

pizti ikaragarriren bat

(Zosimok berak baino)

kolore bizi(ago)ez

miniatu.

Gurako nuke "tetramerein ten philosophian" bezalako berba gaitzez

Nire poesia bete...

Egia ziur bat eduki ezketino

(Demagun "Jainkoa"

demagun "Herria"

demagun "Progresso epela"

demagun lana, kotxea, etorkizun profesionala, etxea

demagun makutoa, pina eta fularra,

edo preskribatutako beste edozein moda

Egia horri berari

egingo nizkioke

NEURE marginalia ederto oldoztuak

eta gerokoek (behar bada) esango lukete: oi! Ai! edo boff!,

Baina —itzul gaitezen geurera—,

"epoché" dinot,

 hots, poesiak mundua parentesi artean jarri du,

 hots, poesiak ahaztu du nola josten ziren mendiak, ibaiak eta uriak,

 hots, poesia pelukeriara doa bere negarrak publiko egitera

hango bezeroek esan diezaioten

ene alabea baina,

koitadeak zenbat sufritzen duen

eta —bide batez— zelan edertzen duten malko anpuluek;

baina phenomenologikoki konturatu egiten naiz,

—esentziaz, existentziaz, cogitoez, ergoaz eta sumaz—

konturatzen naiz

ez egia bakarra ez dagoena,

—hori Galileok, Cervantesek edo Picassok

(ez naiz oso ondo akordatzen nork)

asmatu ei zuten eta—.

EZ;

konturatu egiten gara, barren,

 egia, egiak, gezurrak...

ez direla sartzen

Broadway eta 26. karrikaren kantoitik;

abiadan eta korrian,

begitu barik,

igarotzen garenon Munduan...

egiek, gezurrek, memoriak, ametsek...

ez dutela ia ezertan ukitzen

bizi dugun mundu hau.

Adibidez,

Fikziozko Sartreren

balizko bigarren egutegi batetik atera nezakeen hau:

Bilbon 1996-IV-18an

Ene Martha maitea:

Gaur atzo baino egia bat gehiago dakit,

alegia, gizakiak asko sufritzen duela,

eta horretarako idatzi dizut.

Sendejako autobusen teilapean

bizi diren atso-agureak

ez zeuden bart,

betiko legez,

elkarri beroa ematen,

manta beraren azpian;

oraingotan,

hango zutabe bana ohapuru bihurturik,

pozarren-edo beste negu bat iraun dutelako,

andrea lo eta gizona,

pozarren-edo, gizona legitzen zegoen,

Jet-societyren gainean ipuinak irakurtzen,

halako aldizkari bategaz, pozarren-edo

negua igaro dutelako bizirik...

Edo ostantzean,

nik imajinatu dudan arrazoi horixegatik ez bada,

behar bada beste honengatik izan daiteke:

gizonak izen bat ere bazuen garaia akordura ekarri duelako, edota

etxeduna zenean, berak ere botoa ematen zuenekoa gogoratu duelako,

Beste barik, bihotzez zurea orain etab.

Eta, baina, halatabe,

bada

gure intelektualitate Wagner, Goethe edo Bukowski zaleak (Transbluesency)

inoiz sekula santan ezagutuko ez duen (Baraka)

poeta negro bat, (Imamu)

Zuri zakildunen Historian

Sierra Leonaraino baino ez onartua, (LeRoi)

Hots, memoriatik bahitua, (Jones)

30 urtez dabilena

Newarketik Harlemera (Amiri)

Anti-egiak sortzeari

Ekin eta ekin,

eta horrexeri

ondo pozarren

plagiatuko nizkioke

bere poemak.

Neuk ere dena erosiko bainuke,

adibidez hauxe berau:

"Bageunden gu hementxe

Jainkoa

Bera Baino

Lehenago

Geuk

Asmatu genuen-eta

Bera

Eta zeitiko?

Horixe da galdera ona/hostialako

Itauna."

"Lord Haw Haw (as Pygmy) #37"

All Blues

Miles