ministr@

---

Pasa den asteartean buruz buru ikusi genituen Belen Gopegui eta Iban Zaldua mahai-inguru batean. Ez daukat oso argi gaia "literatura eta konpromisoa" edo "literatura gizartearen aurrean" ote zen. Edozein kasutan, marko horren mugetatik at ibili ziren bi idazleak, egoki eta interesagarri.

Publikoari hitza eman zitzaionean, gizon batek egunerokotasun handiko gai bat ekarri zuen hizpidera. Defentsa ministro emea, haurdun gainera, ejertzitoak tente jartzen. Horren gaineko iritzia eskatu nahi zien hizlariei. Baina horren aurretik bere iritzia eman nahi zuen ere: patetikoa zen emakumearen mimetismoa.

Gopeguik, orduan, feminismoaren barruko bi ikuspuntu gogoratu zituen: berdintasunaren feminismoa, gizon eta emakumearen berdintasun totalaren aldekoa dena, eta diferentziaren feminismoa, emakumearen berezko ezaugarriak azpimarratu eta goraipatzen dituena (umeari mukiak kentzea ekintza sublimetzat aldarrikatzeraino, Gopeguiren hitzetan).

Carme Chacón-en jarrera, beraz, begi txarrez ikusiko lukete diferentziaren feministek. Bale, lortu egin duzu: emakumea izanik zure egin dituzu Defentsa ministerioari dagozkion balio atzerakoi eta zapaltzaile guztiak. Eta? Hori aurrerapausoa ote da? Txalotu behar al dugu zure "Viva España" matxo hori?

Ez dakit aurrerapausoa den ala ez, baina nik behintzat, gogoz aldarrikatuko nuke zapaltzaile, atzerakoi, monarkiko, militarista eta abertzale izateko eskubidea. Behin eskubide hori lortuta, hari uko egiteko, noski. Ezin balio batzuen kontra egin, horiek sentitzeko eta praktikatzeko eskubidea ukatu bazaigu. Azeri emeak mahatsak ez zituela nahi esan zuen, eskuratzea ezinezkoa izango zitzaiola ikusi zuenean. Eskura izan eta haiei uko egitea: horra hor benetako meritua. Ukazio horretatik etorriko litzateke egiazko diferentzia, nik txalotuko nukeena, Chacón-ek eskuratu ezin duena.

Bestela ere, non dago borroka? Norbaitek ukatuko digu, akaso, umeari mukiak kentzeko eskubidea?