Nire ondasun guztiak

Kontatzen du amak gerra garaian etxea utzi behar izan zutela egun batetik bestera. Deustura joan ziren senideko baten etxera, ustez egun batzuetarako. Seguruago egongo omen ziren han, gerran seguruago egoterik balego. Eta kortan zeukaten bigantxa ezin berekin eraman, Deustun ez omen zeukaten lekurik eta kortan utzi zuten, jan eta lasto ugari bere inguruan. Egun batzuk baino ez ziren izango.

Egunak aste bihurtu ziren eta asteak zenbait hilabete. Itzuli zirenean bigantxa oraindik kortan zegoen, laga zuten lekuan, goseak hilda baina.

Pasadizo hau gogoratu nuen aurreko batean dut gaur txikiteoan genbiltzala. Taberna batean (*) telebista piztuta zegoen eta bertan auskalo nongo gerratik ihesi zihoan jendea, beren ondasunak gurdi batean, ilada tristea osatuz, etxea atzean utzita.

Konturatu naiz nire ondasunak ez liratekeela gurdi batean sartuko, are gutxiago familia osoarenak, eta zerbait baino gehiago utzi beharko nukeela gerragatik-edo une batetik bestera etxea laga behar banu. Zer utzi? Zer eraman? Une hori irudikatzeak ilea laztu egin dit. Ikusten al duzu zeure burua eraman dezakezuna gurdiratzen eta, atzera begiratu gabe -edo begiratuta, are txarrago- etxetik, herritik, alde egiten (i)noiz itzuliko zaren jakin gabe? Hotzikara.

(*) Taberna guztietan zegoen piztuta telebista, soinua kenduta, hori bai. Baina honetaz eta jartzen duten musika ratoneroaz beste batean hitzegingo dugu.