Berak irakurriko ez duen mezua.

Lau-bost egun izango dira ikusi nuela, beste edonor bezala, umeekin eta neskalagunarekin paseoan, herriko jaiak direla aitzakia, lasai, inorako helbururik gabe bata eta bestea agurtuz, bata eta bestearekin berbaz, pipak jaten barraketako zarataren pean. Baten batek, ordea, erabaki du ez duela hori merezi. Baten batek erabaki du gartzelan egondakoak gartzela merezi duela barruan utzi zituenen eskubideen alde egitearren. Lo lasai egingo omen duen batek erabaki du. Herri puta hontan ezer ez dela gertatuko jakin dakien batek hartu du erabakia. Herri epel honetan injustiziak jada ez dituela kaleak sutan jarriko ondo jakinda ebatzi du ebatzi beharrekoa ebatzi behar zuenak.
Gaur neskalaguna ikusi dut, bakarrik. Esan nahi izan diot "Eutsi!" edo "Animo!" edo edozer. Baina ez diot ezertxo ere esan. Nire lotsa patologikoari esker galdu dut une hauetan berarekin bat egiteko aukera. Horregatik idazten dut mezu hau, elkartasun ahalegin hau, berak irakurriko ez duena.