Biziraupena, poltsa batean

Aitari bisita egitera joan nintzen Donostiara. Logelako atea ireki eta bertan zegoen, ohean etzanda. Inoiz ez nuen hain argal, hain ahul ikusi. Baina, aldi berean, indartsu nabaritu nuen. Begiratu ninduen eta irrifarre egin zidan. Erizaina heldu zen. "Vengo a ponerte la chuleta, ya verás luego qué bien" esan zion. Aita poztu egin zen. Erizainak odol-poltsa jarri eta alde egin zuen. "Esta sangre igual es la tuya" esan zidan aitak. Hitzik gabe geratu nintzen. Irribarrea itzuli nion. Zirrara bat sentitu nuen gorputz osoan. Hitz horiek nire bihotza bete zuten zartara  bilakatu ziren. Orduan ulertu nuen odolemaileek odola ematean sentitzen duten asetasuna. Ikusi nuen nola minutu batzuetan betetako odolpoltsak biziraupena suposatzen zuen aitarentzat.

Egun horretarako hiru hilabete neramatzan odolemaile, eta orain, ahal dudan bitartean, izaten jarraituko dut, nik bizi izan nuena bizitzen beste gazte bat egon daitekeelako gaur, eta bere aitak eskertzen jakingo duelako. Orratzari beldur diot. Behin zorabiatu egin nintzen. Baina beldur handiagoa diot noizbait istripua izan eta niretzako odolik ez izateari. Gizalegezkoa da, geure osasunak oztoporik jarri ezean, odol poltsa bat betetzea. Baina nik ez dizut eskatuko odolemaile egin zaitezen. Obligazio morala, gizalegezko elkartasuna eta sentituko duzun asetasuna zeure esku baino ez daude.

Odolemaileen webgunea.
Eibarren 500 odolemaile behar ditugu. Irakurri hemen.

donantesdesangre.com guneari esker gureganatutako irudia.