Ziurtasun bila?

Ama, Aita eta ni hospitalean

Nire haurtzaroa ez zen oso arrunta izan. Amak, hamazortzi urte zituela eduki ninduen, eta beraz, ez nintzen asko erlazionatzen nire adineko umeekin. Edonora eramaten ninduen amak, eta bera lagunekin egoten zenez, ba ni ohituta nengoen pertsona nagusiekin egotera. Gozada bat zen egia esan, denak zeuden nitaz pendiente, familia handiago bat nuen, ondo pasatzen nuen beraiekin eta osaba-izekoakbalira bezala tratatzen ninduten. Pilo bat gustatzen zitzaidan euren artean kontatzen zituzten kotilleoak entzutea, eta noski, hitz egiten ikasi bezain laster bihurtu nintzen repipi bat, haiek bezala hitz egiten nuelako, nahiko barregarria omen nintzen.

Ikastolan banituen lagunak, baina ez nintzen gehiegi integratzen. Esan dezagun ez nintzela inorentzat gelako garrantzitsuena, jejeje. Baina horrek ez zitzaidan axola, azken finean nik banituen lagunak, amarenak. Amaren mutil-lagunarekin ere oso erlazio ona izan ohi nuen, eta leku askotara joaten ginen. Logikoki, amaren koadrillakoek ez zuten seme-alabarik, hori dela eta, nik ez nuen nire adineko lagunekin jolasten (dena den, ez naiz inoiz izan oso ume aktiboa). Ikastolako umeen gurasoak oso nagusiak ziren nireekin konparatuta, eta horregatik ez ziren batera ibiltzen.

Ikastolaz aldatu eta gero hasi nintzen nire adinekoekin harreman estuagoak izaten, Ander Deuna Ikastolara iritsitakoan. Oso harrera ona eduki nuen, jendea oso irekia zen eta segituan egin nituen lagun berriak. Laster hasi nintzen ni bakarrik lagunekin irteten eta gutxinaka utxinaka, nerabe bihurtzen nintzen heinean nerabe baten jarrerak hartzen.

Baina hala ere, beti izan dut gustuko pertsona nagusiagoekin egotea, eroso sentitzen naiz ni txikiena naizen taldeetan. Txikitan hartu nuen ohituraz aparte, uste dut halako ziurtasun bat eskeintzen didatela. Babestua sentitzen naiz helduez inguratuta nagoela, experientziadun pertsonak baitira, nik baino gehiago bizi izan dute behintzat. Gustura aurkitzen naiz pertsona helduekin hitz egiten, konpartitzen, dibertitzen. Agian arraroa da, jende asko aspertuko litzateke nire adina edukita, baina tira, ni ez. Dena den, inoiz ez dut aukera izan benetako lagun helduak edukitzeko, askotan gelditu naiz bai ama eta bere lagunekin jada nagusitxoagoa izanda, edo egon naiz izekok etxean lagunekin antolatutako afariren batean, inoiz ez naiz haratago joan. Izan ere, gustura sentitzen naizen arren, lekuz kanpo egotearen sentsazioa ere badut, nagusiagoek pentsatuko luketenaren beldur...