Oianone

Gelan sarthu ginenean

Gauerditan ilhunean,

Mundua egin zan mutu

Zuten izarrek kantatu

Biok etzan ginenean.

Oianone! Oianone!

Gau hunetan zaitut ene;

Larru legun eta zuri,

Bulhar samur, sabel guri,

Nire neska Oianone.

Zure baratzeko borthan

Arrotz batek jo du. Bertan

Sarbidea emaiozu

Zamar baithakar pisu,

Ez dezagula utz borthan!

Egin du irri Ilhargiak;

Hesten zaizkiola begiak

Neskatilak erraiten dau

Esker onetan othoitz haur,

Dantzularik Ilhargiak:

«Gora izan hadi, Suge,

Hi haizenik ene Rege,

Hi haizenik ene Jainko

Gau huntan eta bethiko,

Urrhe-buztaneko Suge!

Hathorkit berriz laztanik;

Janhari gozo ba dut nik

Ene baratzean are

Ezti gehiagorik Hire

Bil ezak berriz laztanik».

Suge laztana nekhatu

Zan ordea... loak hartu...

Ezti loreetan etzanda

Atseden hartzen ari da,

Gaizoa baita nekhatu.

Ene maitea, moxu bat

Has dezantzat bertze hainbat!

Sugea baitatza lotan

Indarren bihurtzekotan

Oi! emaiozu moxu bat...