a quien le molesta? orgullo es protesta!

http://www.kamaradak.org/?p=1407

Gizarte heterosexista batean bizitzeak duen gauza negatiboetako bat arautik ateratzen den guztia jazartzearen behar hori da. Homosexualitatea ez da beti gaizki ikusia egon, eta ez da beti modu berean gaizki ikusia egon erez, baina gizarte kapitalista aberatsa da oso kontrol sozialerako instrumentuetan. Bi fronte nagusi ireki ziren, homosexuala pekataria da eta homosexuala gaixoa da. Pekatari gutxik izan nahi zuten, eta gaixotasunak sendatu ahal zirela planteatu zen, beraz “sendatzearen” prozesu humillantea hasi zuten. Urteak pasa dira eta harrigarria da zenbateraino dauden sartuak gure “gizarte tolerante” honetan orainarte aipaturiko basakerien eboluzioak, baina zorionez ez da dena burua makurtzera mugatu, goazen erresistentziaren aspektua pixkat ikustera.

1969an Estatu Batuetan sarekadak ohikoa ziren desira homosexuala zutenentzat, baina urte hartako gau legendario batean transek, maritxuek, bollerek eta abarrek poliziari aurre egin zieten stonewall inn tabernan sartu zirenean, eta 3 egunez segidan istiluak egon ziren. Hor kokatzen da ofizialki gay mugimenduaren hasiera, eta horregatik ospatzen da ekainaren 28an harrotasun eguna. Transek, maritxuek eta bollerek barrikadak altxa zituztelako eta poliziari aurre egin ziotela ospatzeko.

Horrek “gay liberation front”ak sortu zituen munduan zehar, baita hego euskal herrian (ehgam) edo katalunian ere (fagc) zeintzuek jazarpen poliziala jasan behar izan zuten garaiko legedia homofoboarengatik, zeina 80. hamarkada ia amaitu zen arte egon zen.

Baina gay liberation front haiek ekainaren 28 a borroka egun bihurtu zuten garaian garaiko demandekin eta urtero presente daudenekin (errespetua, homofobia deuseztea eta abar).

Denborarekin gay batzuk boterea lortzen hasi ziren eta errealidade berriak sortzen joan ziren, eta errealidade berriak ziren borroka interclasista bihurtzen zihoala, honek dakartzan arazoekin. Gay talde boteretsu bat osatzen joan zen, euren negozio gayak indartzen joan ziren, euren talde gayak paralizatzen joan ziren bezela edo euren artean ezberdintasunak sortzen joan ziren bezala.

Honek, Estatu Batuetan eman zen egoerara eramaten gaitu, mugimendu feminista klasiko heterosexual, zuri eta klase altukoari homosexualen eta lesbianen mugimendu klase altuko eta zuriak batu zitzaizkien, eta imaginatzen zaila ez den moduan horrek jende asko kanpoan uzten zuen, hori dela eta, baztertuek, baztertuetako batzuk, queer teoria garatzeari ekin zioten, margenetatik borrokatzea, klase kontzientzia argi batekin, jazartua denak beste norbait jazartu beharrean jazartzaileari hanka txikitzea, alegia. Eta errealidade berriak joan ziren sortzen askapen sexualaren mugimenduan, aliantza berriak sortzen joan ziren bezela.

Izan ere, ikusi zen gay mugimendu ofiziala ezin zela gu identifikatzen gintuena izan geroz eta gehiago kapitalismoaren mesedetan ari baitzen, eta gu kapitalismoak jazartzen gintuen ere. Orduan klase prekarioa zela gure eremua ikusi zuten maritxu, bollera eta trans batzuk (maritxu bollera eta trans terminoak klase prekarioko kide hoiek erabiltzen dituzten terminoak dira homosexual eta lesbiana ofizial zuri eta klase altukoetatik ezberdindu eta erresistentzietan kokatzeko) eta honela antikapitalismoaren barnetik ematea iraultza sexuala planteatu zen.

Espainiar estatuan “la radical gai”, “lesbianas sin duda” eta berriki “acera del frente” edo “guerrilla travolaka” eta horrelako taldeak dira politika hauen adibide.

Baina dena ez da horren polita. 1992an europride (europa mailako harrotasunaren ospakizuna) hasi zen, europride fartsa bat da, barrikadetan sortu zen mugimendu bat kokakolaz eta azukrez zerri zerri eginda uztea bezela da.

Harrotasun egunarekin jolastu, homosexual aborregatuak mugitu eta denak batera musika ezin ozenagoarekin dantzatu eta kontsumitzea da oinarria, eta lobby gaya diruz gainezka eta sektore kritikoak ixilik mantentzea.

1998an londonen lehen queeruptiona egin zen, queeruption queer politikak eta ekintza zuzena nahasten dituen jardunaldiak dira, urtero munduko txoko ezberdin batean egiten direnak, askapen sexualerako bidean martxan jarri eta ospatzen den lekuko problematikan eragitea izaten du helburu (hala adibidez tel aviven palestinaren okupazioaren amaiera eskatzen, edo euskal herrian hurrengo urterako prestatzen hasi zen baina atera ez zen queeruptionean bake prozesua ematearen aldekoa)

2007an Madrilen ospatu zenean stonewall berri bat eman zen, Madrilen egin zenean egoera kritikoa zen jada, geroz eta ekainaren 28 gehiago publizidadez josiak eta sponsorrarekin dira (Euskal Herrikoak eta oso gutxi gehiago kenduta espainiar estatuan), gainera hasieran egunez aldatzen bazen manifestaziora joian behar zutenek lanera joan beharko zutelako zen, orain berriz egunez aldatzen bada (aurten Madrilen adibidez uztailaren 5ean da) diru gehiago atera daitekeelako izan ohi da.

Goazen berriro europridean kokatzera, 2007, Madrilen, telebistaz retransmisioak, miloi bat pertsona alaskaren doinura dantzatzen eta bukaeran infinitamente gay izeneko talde enpresario baten festa 100 eurotako sarrerarekin (ikusteko noraino iristen diren) bueno, ba marea horren inguruan eta madrilgo rompamos el silencio dinamikaren barnean leen aipatu ditugun maritxu bollera eta transek bloque alternativo por la liberación sexual (bals) izenaren pean antolatu eta beste eremuetan ikustera egionagoak gauden seinalamendu dinamikak hasi zituzten infinitamente gay eta europrideren kapitalismo arrosaren aurka manifestatuaz “audiencia nacional para orgía homosexual” “placer clitoral contra el capital” edo “contra el capital guerra social”, stonewall berri bat hasi da, klase stonewalla, ez baititugu ez antikapitalista homofoboak ez kapitalista homosexualak nahi, benetako eraldaketa soziala nahi badugu oinarrira jo behar dugu, kapitalismoa heterosexismoa eta botere erlazio jazartzaileak suntsitzera. Festa dibertigarri eta alaiak jatorria ahaztu du, saldu du, homofobiak dirauen artean ezin dugu antzezpen kutre eta zentzubako honekin jarraitu, herraren eguna bihurtu behar dugu ekainaren 28.a, ezin dugu horrenbeste pertsonen borroka eta bizitza desagertarazi, gure esku dago. Bururik gabeko oiloak bezala bazter guztiak aztoratu eta lumaz jostera goaz, ezin gara aske izan gure anaia palestinarrek alde egitea beste biderik ez duten bitartean dela okupazioagatik edo maritxuak direlako, ezin gara aske izan gure mugimenduetan homofobiak irauten duen bitartean edo kolonbian transak erahiltzen dituzten bitartean, ezin dugun bezela aske izan gure bizilagun bollera humillatzen duten bitartean. Elkartasuna eta borroka heterosexismoaren aurka!