Franz Ribbeck

Franz Ribbeck beti dago prest istorioren bat kontatzeko, sos batzuen truke. Haren ondoan jarri naiz, eta txanpon batzuk eman dizkiot. Jendea arin doa kalean gora eta behera. Zintarriak beteta daude ordu honetan, baina inork ez dio Franzi begiratzen: paisaiaren dekorazioaren beste elementu bat besterik ez da, bera eta aurrean duen kapela, nik botatako txanponak baino ez dituena.  

—Ez pentsatu beti honela bizi izan naizenik. Ni Bratislavako mamurik famatuena izan naiz. Nire amarrua igarri zuten arte.

—Zer amarru? 

Ernegaturik legez begiratu dit; ea norako prisarik dudan galdetu didate bere begiek, istorioek euren erritmoa dutela. 

—Egon, gazte, egon. Ez bultza egin ibaia itsasorantz! 

Ondoan duen garagardo botilari eutsi dio. Korroskadaren ostean baino ez da korapiloa askatzen hasi. 

—Devingo gaztelua berritzen ari zirela, museo historiko bihurtzeko, bertara joan nintzen turistak erakartzeko ideia bat proposatzera: jendearen arreta lortzeko ez zegoen ezer hoberik bertan mamu bat zegoelako entzutea zabaltzea baino. Eta erakustaldia egin nien: goiko pisuko gela batera joanda,  intzirika hasi nintzen. Txundituta utzi nituen neure ulu urrun eta beldurgarriekin. Berehala kontratatu ninduten. Nik baldintza bat jarri nien: ez zirela inoiz sartuko goiko pisuko gela hartan, ez eurak, ez bisitariak. Eta horrela hasi nintzen lanean, soldata ederra kobratuta. Mamuaren sona berehala zabaldu zen. Turistak metaka etortzen ziren. Entzun bazenitu gela hartatik sortzen ziren uhuri lazgarri haiek! 

—Eta amarrua? 

—Jasotzen nuen soldatari esker, apopilo-etxe batean bizi nintzen. Egun batean bertan geratu behar izan nuen, gaixorik. Sukarrak janda nengoen, eta ezin joan lanera. Horrela topatu zuten pastela, kasualitatez.  

—Nola baina? Zu gaixorik izanda, turistak mamuaren uhuri gabe geratuko ziren, ezta? 

—Horixe kontua, ni ohean gaixorik eta intziriak berdin-berdin entzun zituztela! 

Harrituta begiratu diot.  

—Baina, nork egin zituen oihu haiek orduan? 

—Horrexek piztu zuen gidaren jakin-mina. Bisita amaituta turistak joan zirenean, gela debekatura joan zen, eta bertan argitu zuen misterioa: benetako mamuaren aieneak entzun zituen, gelako horma baten atzealdetik zetozenak.  

—Beraz, benetako mamua zegoen han! Zer egiten zenuen zuk, bada? 

—Nik? Ezer ez! Bertan egon, besterik ez. Badakizu modu hoberik soldata irabazteko? 

—Baina zuk bazenekien han mamu bat zegoela? 

—Hobe ez! Gaztelua oraindik itxita zegoela bertan bizi nintzen, ezkutuan. Horrela egin nuen mamuarekin ezaupidea. Lagun handiak egin ginen. Tratua proposatu nion, eta

berak onartu. 

—Eta mamua, nor zen? 

—Ibaia itsasora heldu da, gazte! Utzidazu sekretutxo hori niretzat gordetzen... 

Beste botila garagardo bat eman diot, joan orduko. Gero, Interneten Devingo gazteluari buruzko informazioa bilatu dut. Hantxe topatu dut sekretuaren zirrikitua izan daitekeena; izan ere, gaztelu horrek badu kondaira bat, honela dioena: 

“Mikulas gazteluko printzeak erresuma urrun bateko printzesa maite zuen. Hala ere, neskaren familiak ez zuen ezkontza onartzen, alaba komentu batera joatea nahi baitzuen. Orduan, Mikulasek neska harrapatu eta bere gaztelura eraman zuen, eta ezkontza antolatu. Eztegu egunean neskaren osaba bat heldu zen gaztelura, armada batekin. Soldaduek gaztelua defendatu arren, ezin erasotzaileei aurre egin. Orduan Mikulasek printzesa hartu eta gazteluaren dorrean bilatu zuen babesa. Bertan gotorturik, Mikulasek hil arte borroka egin zuen. Orduan, neskak, goibeldurik, dorretik behera jauzi egin zuen, Danubioko uretara”. 
 

Bihar Mikulasen aipua egingo diot Franzi. Seguru garagardo dangada kontrako zulotik joaten zaiola!