Faustin Arrieta

---

Faustin Arrieta pozik zegoen bere Peugeot 205 zaharra Boluetan utzi zuenean. Pozik edo... Hirurehun mila kilometroko adiskidantzaren ostean, hartua zuen erabakia: automobil berria erostea. Modernotasunarekin ezkontzen zen modeloa aukeratua zuen, jasangarritasunaroaren izpirituarekin bat zetorrena, hain zuzen ere: Toyota Priusa. Zuztarretik aldatu nahi zuen ordura arteko bizimodua, eta hortik hasiko zen: auto berria, bizitza berria. Hain erraza izango balitz berriro bizitzen hastea!

 

Peugeotaren motorra betiko mutuarazi orduko, Faustin Arrietari halako zirrara garratza sorrarazi zion automobilak atera zuen azken karrankak. Kexu luze baten langoa begitandu zitzaion: Madarikatua! Nola uzten nauzu hemen botata, abarketa zahar baten moduan?

 

Metro geltokirantz zihoala, Faustin Arrietari Peugeotean egindako bidaiak etorri zitzaizkion gogora, batez ere 1996an lagunekin Eskoziara egindako hura. Bertan ezagutu zuen Fiona, Dunkeld herri txikitxoan. Cupidok ez zuen batere gupidarik izan, maiteminaren gezikadak bete-betean kolpatu zuen: ikusi baino ez, ilegorri haren mototsek goitik behera gatibatu zuten.

 

Fionaren bihotza irabazi arte ez zuen etsi. Etxera-buelta lagunekin egin zuen, baina, handik hiru hilabetera, domeka arratsalde hartako  goibela argitu zion miraria gertatu zen: etxeko txirrina entzun, atea zabaldu eta Fionaren irribarrearekin egin zuen topo. Eskoziako neguak luzeegiak dira, esan zion, eskuan maletabete maitasun zekarrela. Harrezkero elkarrekin bizi izan ziren.

 

Izan ziren.

 

Egunerokotasunaren monotoniak maitasun guztiak lorrintzen ditu. Egunerokokeriak. Eguneroko erokeriak, maitasunaren korapilo sendoenak ere eteten dituztenak. Batez ere udan ernetakoak. Udan jaiotako maitasunek hareazko erroak dituzte. Udako maitasunak itsasbeherakoak dira. Gaztelu ederrak egiten dituzu hondarrean, hareazko hesi eta guzti, olatuetatik babestearren. Dena alferrik. Udaren ostean negua dator, itsasbehera itsasgorak estaltzen du. Maitasun guztiak estaltzen ditu egunerokokeriak. Baita Faustin eta Fionaren artekoa ere.

 

Fionaren maleta maitasunez betean zuloak agertzen hasi ziren. Gero eta zulo gehiago. Gero eta handiagoak. Eta zulo haietatik ihesi joan zitzaizkion sentimendu guztiak, hasieran tantaz tanta, gero errekaka. Atzenean, halako malenkonia hitsa itsatsi zitzaion begirakunean, bazirudien Eskoziako hodei multzo handi eta hezeak bizi zirela haren begi ninietan.

 

Egun batean, lanetik bueltan, Faustinek orri bat topatu zuen ezkaratzeko mahaian:

Banoa. Denak du hasiera eta amaiera. Zure automobila zahartu den moduan, kilometroz kilometro, nire bihotza ere ihartu egin da, egunez egun, arnasaz arnasa. Errua ez da inorena; izatekotan, denborarena da.

 

Fiona

 

Faustin Arrietaren bihotza taupagabetu egin zen. Zainak odolustu egin zitzaizkion, eta behazunez blaitu. Mukertu egin zen. Errudun ez sentitzeko ziotson Fionak, baina berak bestela irakurri zuen mezua: erruduna zara. Ez, ez zen dioptria kontua. Intuizioa zen. Honela irakurri zuen Faustinek mezua: gure maitasuna ahitzen utzi duzu, automobila zahartzen utzi duzun moduan.

 

Bai, seguru zegoen: errua berea zen.

 

Sentimendu hura bihotz-koilaran trabatu zitzaion. Mina sentitzen zuen. Mina, ariman; mina, erraietan. Minaren bizia. Biziaren mina. Eta horrek beldurra eragin zion. Beldurra, min horretatik gorrotora urrats bakarra zegoelako. Gizonek honelako zeozer sentitu behar dute emakumeak hiltzeko, pentsatu ohi zuen, min hura gobernatu ezin zuenetan. Eta beldurra, gorrototik hilketara amildegi bakarra zegoelako. Berak, ostera, gorrotoa barik, etsipena sentitzen zuen. Zer konponduko zuen Fiona hilda? Ezer ez. Errudunago sentituko zen. Aukera bakarra erruduntasun hura goitikatzea zen, ilunpeetatik ateratzea. Eta, halako batean, tunelaren amaierako argi izpia ikusi zuen: aitzakia bat behar zuen. Aitzakia bat, min jasanezin hura uxatzeko.

 

Bizimodua zehatz aldatuko zuen. Horra hor erruaren hustubidea. Eta, lehenengo-lehenengo, automobil zaharra baztertu eta berria erosi. Horixe izango zen bizimodu berriaren sinboloa (hain erraza izango balitz berriro bizitzen hastea!).

 

Etxetik zortziehun kilometrora utzitako txakur zaharraren antzera, horrela utzi zuen Peugeota. Horrelako pagua eman zion, hainbeste urteren ostean. Baina, zer egin zuen Fionak berarekin? Gauza bera! Txakur deslai baten moduan utzi. Eman gabeko ostikada horiek dira mingarrienak. Eta, hala ere, zergatik ordaintzen zuen txanpon berarekin? Errubakoari errua, horixe egin zuen Peugeotarekin. Horrexegatik hasi zen amesgaizto hura izaten, erregular. Beti berbera.

 

Ametsean, hiltzaile guztien antzera, bera ere bueltatu zen hilketagunera. Boluetara. Bertan utzia zuen Peugeot zaharra, trenbidera begira. Egiaztatu behar zuen utzitako lekuan zegoela. Hori bai, Prius berria ostenduta utzi zuen, lantegi baten atzealdean (zitalkeria begitandu zitzaion bertaraino auto berrian joatea, deslai utzitako txakurrari beraren ordez erositako txakur berria aurkeztea bezalakoa). Isil-isilik hurreratu zen, gaizkileei dagokien zeremoniaz. Ondo gogoratzen zuen tokia, Santana aretoa orduko. Haraino ailegaturik, begiak igurtzi-igurtzi egin behar izan zuen: aparkalekua hutsik zegoen. Hutsik zegoen! Peugeotaren arrastorik ez! Orduantxe entzun zuen motor-zaratots hura, ziztu bizian zetorren automobil batena. Urrundik ikusi zuen hurbiltzen, txakur amorratu baten antzera. Oinak lurrean josita zituen. Ezin zirkinik egin baina! Gelditzeko esan nahi zion, barkatzeko. Ezin. Ahotsik ez. Saman sastada sakona sentitu zuen, labankadaren antzekoa, automobila bere aurrean geratu zenean, motorra zaunka. Erroberen haginkada bortitza igarri eta batera itzartu zen, arnasestuka, izerdi baten.

 

Amesgaizto berbera izan zuen hurrengo egunetan ere. Horrela ulertu zuen automobil berriak ez zizkiola bere arimaren maletategiko bekatu zaharrak garbituko, bizimodu berriaren tatuajeek ez zizkiotela larruaren zauriak osatuko, erruaren bihotzerrerako ez zegoela botikarik.

 

Harrezkero, Faustin Arrietari belarriak uhuriz bete zitzaizkion.

 

 

 

 

Bernardo Kapanaga