Holden, Charles eta hariztiaren parabola

- Hi, bakarrik geratzen ari gaituk- esan zion Holdenek Charlesi Peter eta Wendy basoko hariztien artean galtzen ziren bitartean.

- Bizitzaren bidea ere ibiliz egiten dek eta askotan norantza ezberdinak izaten ditiztek. Amodioa bi norabideko gezia den moduan, bizia, mila norabideko reaktore nuklear puta-seme bat dek Charles.

- Ez ote ziguk aurpegian lehertuko…

Erabat desagertzeko minutu pare bat falta zitzaizkion eguzkiak, tonu beroz zipriztintzen zuen aurrean zuten hariztia; laranjak, gorriak, marroiak. Atzekaldera begiratu ezkero ordea, ilargiak bere iluntasunezko poltronatik desafio egiten zien.

- Ba nik etzeukiat presik, gaztea neok oraindik.- murtxikatu zuen Holdenek Charlesi begi-bazterrarekin begiratzen zion bitartean- Hik ordea, pentsau daikek zeoze Charles, arroza pasa behar zaik martxa hontan.

- Hi haiz hi putasemea…- Holdeni irribarre batek ihes egin zion, haur bati azaña bat egin eta harrapatzen dutenean ihes egiten dioten horietakoa. – Ba nire biziarekin zerbait egin behar diat!- Ohiukatu zuen Charlesek malguki baten moduan zutik jarriz.

- Eta zer egin behar dek ba Konfuzio? Kar-kar

- Ezkondu egingo neok!

- Kar-kar, eta zeinekin ezkondu behar haiz ez daukek eta neska-lagunik?

- Ezin zara bakarrik ezkondu? Ez zen ba txarrena, respontsabilitate gutxiago izango nizkikek… Bueno, ba apaizari esango zioat eta berak bilatzeko emaztea.

- Hi, nik uste niana baino okerrago hau e kar-kar. Neska hik bilau beharra daukek astapotroa!

- Hostia! Hola etzeok ezer itteik…

- Ze uste on ba?

- Etzekiat… katalogoren bat edo izango ziala apaizak… nik zertzekiat!

- Gaizki ohitu gaituk Charles. Dena oparituta eman zigutek eta beste guztia bide berdinetik etorriko delakoan, geltokiko bankuan egongo bagina moduan ematen dugu eguna; gure aurrean noiz trena geratu zain eta muturren aurrean ateak noiz ireki… Bizia ibiliz egiten dek Charles eta gu lau hankatan gabiltz.

- Ba ni gustora bizi neok horrela!

- Ez biziz bizi eta ametsak eraikiz oroitzapenak birrindu…

Esaldia bukatu bezain pronto, Holden lurretik altxatu eta hariztira bidean abiatu zen pausu lasaiez:

- Agur Charles, iritsi zaiguk garaia, hariztian ikusiko haut. Hemen hotza zagok dagoeneko eta laster ilunduko dik.

- Nora hoa! Ez hidak hau egin! Ez diat joan nahi! Oraindik ez! Hemen geratuko gaituk! Ederki pasako diau Holden! Garai zaharretan bezala!- Ohiukatzen zuen Charlesek Holden arizti bidean hurruntzen zen bitartean.

- Hortara noa hain justu Charles! Garai zahar berriak sortzera!

- Ez du balio!- esan zuen ahopeka Charlesek bere gorputza lurrera erortzen utzi eta negar zotinka indioen moduan eserita geratzen zen bitartean.