Sorginaren Irribarrea

-Zer iruditu zaizue olerki hau?- galdetzen du irakasleak

-         Tristea- dio Enekok

-         Lorkaren zinismo kutsua erakusten du, tragediarekin lotuta, ez?- Maitek

-         Bai. Hori da. Ihintza, zuk zer ulertu duzu? Zer transmititzen dizu?

-         Emakume bat da. Argia eta sentsuala. Baina agian bere buruari min ematen dion horietakoa, esan nahi dut… agian hain da argia, eta hain da sentsuala ezen ezin dituela besteak maite, edo behitzat besteei erakutsi zenbat maite dituen.  Eta horregatik triste dago. Bere iraganeko gogortasunak bere bihotza odolusten du orain, eta ez da pozik bizitzeko gai. Benetan maite zuen pertsona bat galdu du bere harrokeriagatik. Eta bat-batean irratian hots hori entzun du…eta galdu zuen amodioarekin akordatu da berriro, eta inoiz baino biluziago, sentsualago eta argiago sentitu da. Inoiz baino errudunago, alegia. Horrexegatik bota du irratia uretara eta bere buruaz beste egin du, bere azken keinuan betidanik gordeta izan duen irribarre harroa azalean utzirik.

-         Hori dena ikusten al duzu olerki soil honetan?

-         Bai, eta are gehiago esatera ausartuko nintzateke

-         Esan

-         Hau ez da Garazi Aguirrek buruan zuen benetako sorginaren irribarrea

-         Ez?

-         Ez. Hau bat-batean atera zen, baino benetako irribarrea, ume batena zen.

-         Ume batena?

-         Zazpi urteko neskato batena, alegia. Bizitzari irrikaz, eta inozentziaz, baina aldi berean jolasteko gogoekin eta berekoikeriarekin begiratzen dion ume baten irribarrea. Hori da benetan emakume guztiok barruan izkiriaturik dugun irribarrea.

-         Nola egon zaitezke hain ziur?

-         Ba, gu, olerkiari liburuarekin lotzeko zentzu bat emateko baino  ez gaituelako sortu, andereño, horrexegatik.