Berdin dio

Tren bat Ipar Alderako

Eskultura bat parke batean, geltoki abandonatu baten ondoan.

Eskulturak txakur bat eta gizon bat irudikatzen ditu.

Txakurra zutik dago; gizona, belauniko, besoak txakurraren lepoaren inguruan dituela, burua apur bat makurturik. Txakurraren begiak geltokiaren ezkerretan infiniturantz hedatzen den zabalgunera begira daude; gizonaren begiak aurre aldean zuzen finkaturik daude; txakurraren bizkar gainetik, belarrak azpiratu dituen eta aspaldian bertatik trenik igarotzen ez den errail horiei begira daude. Biztanleek abandonatu egin dute herria, zeinak hornitzen baitzuen bazterreraturik geratu den geltokia. Oraindik badira natura eta bakardadea maite duten banaka batzuk, eta bertan ematen dute uda partea, baina automobila dute denek.

Bada agure bat ere, parkean zehar hara-hona galduan ibiltzen dena, eta hark esaten du txakurraren irudia berak egin zuela eta, irudia besarkatzean —izugarri maitea baitzuen txakurra—, bera ere harri bihurtu zela.

Galdetzen diogunean nola litekeen, orduan, bera hantxe egotea, bizirik, hezur eta mami, apal-apal erantzuten du Ipar Aldera doan hurrengo trenaren zain dagoela.

Ez dugu adorerik hari esateko ez dela gehiago Ipar Alderako trenik izango, ez dela gehiago inorako trenik izango. Gurekin autoan joatea eskaini diogu, baina buruari eragiten dio:

—Ez, autoan ez. Geltokian baititut zain.

Geltokira eramatea eskaini diogu. Ipar Alderako edozein geltokitara. Buruari eragiten dio beste behin.

—Ez, mila esker. Trena hartu behar dut. Gutunak idatzi ditut. Amari. Emazteari ere bai. Iluntzeko zortzietako trenean iritsiko naizela idatzi diet. Emaztea geltokian zain dut haurrekin. Ama ere zain dut. Aita hil zenetik, hari lur emateko zain dut ama. Lur ematerako joango nintzela agindu nion. Espero dut, baita ere, emaztea eta haurrak ikustea, zeinak nik, zera… abandonatu egin nituen. Abandonatu egin nituen, bai. Artista handi bihurtzeko. Landu dut pintura, landu dut eskultura. Orain, etxera itzuli nahi nuke.

—Baina hori guztia, amari idatziriko gutuna, emazteari idatzirikoa, zure aitari lur ematea; alegia, hori guztia noizko kontua da?

—Hori da, bada… alde egiten utzi nahi ez zidalako nire txakurra pozoitu nuen garaikoa. Berokira katigatzen zitzaidan, praketara; uluka aritu zen trenera igo nahi izan nuenean. Beraz, pozoitu egin nuen, eta eskultura azpian lur eman nion.

—Eskultura hor zegoen orduan?

—Ez, hurrengo egunean egin nuen. Hementxe egin nuen nire txakurraren irudia, haren hilobiaren gainean. Eta Ipar Alderako trena iritsi zenean, azken besarkada eman nion, eta… harri bihurtu nintzen, haren lepoari helduta. Hilik ere, ez zuen nahi nik alde egiterik.

—Hala ere, hemen zaude, eta tren baten zain zaude.Agureak barre egiten du:

—Ez naiz zuk uste bezain eroa. Ondo asko dakit ez naizela existitzen, harrizkoa naizela, nire txakurraren bizkar gainean makurturik nagoela. Badakit baita ere trenak ez direla ja igarotzen hemendik. Badakit baita ere aitari aspaldi lur eman ziotela; nire ama, aita bezala hilik, ez dudala zain inongo geltokitan, ez dudala inortxo ere zain. Emaztea beste batekin ezkondu zen; haurrak helduak dira orain. Ni zaharra naiz, jauna, oso zaharra, zuk uste baino askoz ere zaharragoa. Estatua bat naiz; ez dut alde egingo. Hau guztia nire txakurraren eta bion arteko joko bat baino ez da, urtetan jokatu dugun joko bat, hura ezagutu nuen unean bertan irabazi zidan jokoa hain zuzen.