hilezkortasuna

Gizaki  orok  hilezkorra  izatea  bilatzen duenaren  susmo  txikia  daukat. shakespeare-k  esan  bezala, ume  orok  negar  egiten  du  mundu  honetara  datorrenean  jakin  badakielako  eroen  antzeztokia  baino  ez  dela. baina, bizitzaren  trenak  aurrera  egin  ahala  gure  oinak  gero  eta  sakonago  sartzen dira  eszenatokiaren  kartoizko  dekoratuan, zuhaitzen sustraiak  bezala. jaio  eta berehala ikasten  dugu  heriotzari  beldur  izaten, minari, beldurra  berari. bizitzaren  krudeltasuna  ezagutzen dugu, gizakiaren  ezaugarri  gizatiarregiak, baina  hala  ere  jarraitu  nahi  dugu  bizitzen. memoria  bihotzeraino  sartzen  zaigun  hiltzea  bezalakoxea  da; orainaren  pisua  handiegia  da  askotan  begiak  irekitzeko  ere. sentitzen  dugu  askotan  Atlasek  bezala  mundua  gure  besoetan  mantendu  behar  dugula, baina  ez  dugu  horrenbesteko  indarrik  gure  gogoan. gure  bizitzak  txanponak  dantzariak  bezala  erakusten  dizkigu  alde  ona  eta  txarra. zortearen  presoak  gara  baina  ez  dugu  presondegia  inolaz  ere  utzi  nahi. inmortalak  nahi  dugu  izan. ezaguna  nahi  horren  adibide  mitologikoak, elixirrak  etb. baina  ez  da  modu  bakarra. gorputzaren  usteltzeak  argi utzi  digu  ezinbesteak  inmortalitatea  fisikoki  behintzat  ezinezkoa  zaigula, behintzat  gorputz  berberean. orain, zenbatek  sinisten dute  berharagitzean, beste  gorputz  batean  bada  ere, horrela  ez  dugulako  ikusten  gure  bidaia  zentziugabea  izan  dela. eszeptikoagoak  direnak, zientifikoagoak  direnak  energiaren a lde  agertzen dira. gure  baitan  dagoen  energia  ase-ezina  denetik, transformatuko  denaren  susmoa. denaren  parte, betiko, izan  nahi  dute. beste  askok  beraien  memoria  bizirik  mantentzearekin  nahikoa  dute. bai  historian  sarraskiak  egiteagatik  edo  ekintza  heroikkoren  bat. beste  batzuek  ospe  goxoagoa  bilatzen  dute  beraien  izena  betiko  neoizko  argipean  dagoela  jakinik. Nietzschek  gizaki  bat  asmatu z uen, bere  alter  egoa, betiko  gurekin  egoteko. joan  behar  badugu  ere, beti  utzi  nahi  dugu  zerbait  mundu  honetan, gogoratzen  ez  dena  existitzen  ez  delako. horrexegatik  sentitu  nahi  dute  zentzu  batean  askok  seme-alabak  edukitzea. umeengan ikusi  nahi  dute  beraien  aurpegia, beraien keinuren  bat, eta  era  berean, gure  seme-alabek  seme-alaba  gehiego  eduki  ditzaten  kate  amaigabean. neuk  ere  inmortala izan  nahi  dut... orain... zein  da  aukeratu  behar  dudan  bidea?