Esperantzarik gabeko amodioa

Hemen idatziko dut gaur, inspiraziorik izan ez dudanez, nire bertsorik gogokoenetakoak diren Xalbadorren hauek. Askok ezagutuko dituzte (bueno askok, hau irakurtzea gura luketen gutxi horien artean) baina beti dut norbaitekin komentatzeko gogoa. Zer iruditzen? Norbaitek ere maite al ditu berauek, eta noizbait sentitu al da hala?

Amodioa gauza tristea, bihotzen higatzailea,
guziz enea bezala bada esperantzarik gabea.
Gizonarentzat hau baino malur handiagorik badea?
Ikusten eta ezin eskura maitatzen duen lorea!...
Hunela bizi baino aunitzez hobe litaike hiltzea!

O, Jainko ona, zendako bada, egin nauzu hoin maluros,
begien bixtan izar eder bat ezarri dautazulakotz,
ikus orduko maite nuena nik ditutan indar oroz?
Harek ordainez ez du enetzat ez begi eta ez bihotz...
Nehoiz ikusi izan ez banu hobeko nuen ondikotz!

Oi, ene maite ezin ukana, zoin zaren xarmegarria!
Maite dut zure begitartea, maite zure boz eztia,
halaber zure irri gozoa, zure izaite guzia;
zuretzat baizik ez dut begirik, zare ene iguzkia,
gau eta egun zuri pentsatzen deramat ene bizia.

Martxoko hormak galduko zuen lore pollit goiztiarra,
ta eihartzerat bortxatua den aizeak hautsi abarra;
ene bihotza ez ditaikea gauza horier konpara?
Nehoiz enea ez da izanen maitatzen dutan izarra,
hortaz oroituz maiz etortzen zaut nigarra begietara.

Aitortzen dautzut, ene maitea, goiz aski banakiela
etzintaizkela enea izan, bertze batentzat zinela;
bainan halere maitatu zaitut, ez bainezaken bertzela;
ene bihotza, bizi naizeno, izanen zaizu filela,
zuretzat bizi ez banitaike, zuretzat hil nadiela!

Nire ustez, bertso bikainak. Gaiak jorratzeko era eta sentsibilitatea apartak zituen gizon honek. Gustura nioke entzungo!