Erruleta 6: Euskara baserriko hizkuntza da

Motibazioa sustatzeko baliabideak izeneko blog-etik seigarren aurreiritzia.

Euskarak historian zehar nozitu duen atzerakada sozial eta geografikoan, landa ingurua eta baserria izan da sarritan haren gotorlekua, euskarari hobekien eutsi dion gunea, eta horrek euskararen eta baserriaren arteko identifikazioa sortu du. Herritik eta kaletik desagertu den hainbat kasutan, baserriak eutsi dio. Baina ideia horri ñabardurak egin behar zaizkio. Euskara, historian zehar, idatziz ez bada ere, herri eta hiri txiki nahiz handietako herritarren hizkuntza izan da. Herritar xeheena, baina baita agintari eta “goi-mailako” pertsonen ahozko hizkuntza ere. Iruñeko hizkuntza ere izan da, historian zehar.

Gaur egun ere, euskara hizkuntza nagusi den hainbat herri dugu Euskal Herrian, eta horietako asko herri txikiak, landa girokoak eta baserri ugarikoak diren arren, 5.000 eta 15.000 biztanle bitarteko herri oso euskaldunak ere baditugu, aski industrializatuak eta baserri giro murritzekoak. Bestalde, euskarak aspaldi frogatua dauka zernahitarako hizkuntza dela, mendeetako ibilbide literarioa duelako, unibertsitatean erabiltzen delako, hedabide propioak dituelako, euskaraz ere zientzia egiten delako, lan-munduan erabiltzen delako, rokanrola euskaraz entzun dezakegulako, baditugulako euskarazko programa informatikoak… eta edozein behar asetzeko balio digula aspalditxo ikusi genuelako.

Baserriko hizkuntza izateak ez du inolako irakurketa negatiborik izan behar. On da hala izatea, horretaz gainera merkataritzako, eskolako, administrazioko, zientziako, kaleko… hizkuntza ere baldin bada. Eta hala da, espazio horietan guztietan euskararen erabilera guk nahi bestekoa ez den arren.