Saharara bidaia

Ikusi ahal izan duzuen moduan Aste Santu honetan Saharan ibili naiz. Ez nuke oporretan joan nintzela esango, baizik eta bisitan. Herri bat bisitatzen joan nintzen: saharauiak. Egia esan, eta zehatzak izatearren, Aljeriar lurraldeetan egon naiz. 165.000 saharaui inguru Aljeriako desertuaren zati baten bizi dira. Errefuxiatu politikoak dira.

Marokok, behin, lurrak lapurtu eta desertura jo behar izan zuten babes bila. Guzti horren atzean Espainia dago, jakingo duzuen moduan, baina bueno, ez naiz kontu politikoetaz arituko, gogo izugarriak ditudan arren.

Betidanik izan dut herri honekiko interes edo konexio handia, txikitatik saharauiren bat edo beste ezagutu izan nituen eta ulertezina egiten zitzaidan  nola gertatu daitezke horrelakoak: herri oso bat bere lurretatik alde egin behar izatea beste batek horrela nahi duelako, benetan niretzako ulertezina.

Hasieran nahiko goibel joan nintzen, esan zidaten moduan Loiutik hiru hegazkin ateratzen baitziren. Espero nuenaren kontrako zen hori. Nik saharauiak ezagutu nahi nituen eta ez euskaldunak Saharan. Baina dena ordainduta eta itxita zegoenez Sahararako bidea hartu behar nuen.

Saharara iritsi eta egun pare baten zeinen erratuta nengoen konturatu nintzen. Ikusi izan nuen bezala bidai guztiz solidarioa zen eta ez turistikoa. Nabaria zen bidaiaren izateko arrazoia: herrien arteko anaitasun garbia. Ikaragarria izan da. gobernuak, estatuak eta agintariak alde batera utzita herritarrak zein punturaino elkartzen diren.

Egun, dena bizi izan dudala eta bidai perfektua izan dudala kontutan hartuta zer nolako esperientzia bizi izan dudan konturatzen naiz. Ez nuen halakorik espero, dena espero edo imajina nezakeena baino askoz hobeto izan zen. Saharauiak duten gutxia eskaintzen dizute irribarrea ahoan dutela. Oso zaila zait bizitakoa hitzen bitartez adieraztea, oraindik amets horretan nago.

Bizitzaren ikuspuntu berri bat erakutsi didate. Jasotzeko asko duten arren emateko ere mila gauza dituen herria da. Pertsona moduan ikasi izan dudala sentitu dut, espiritualki aberastu naizela sentitzen dut.

Egin dezakedan gauza bakarra gomendioak ematea da: udan ume saharauiren bat akojitzeko aukera aprobetxatzea gomendatzen dut. Haur paregabeak dira eta horiekin ere ikasteko hamaika gauza daude. Bestalde, urtero bitan ume horiek eta haien familiak bisitatzeko aukera ematen dute euskal erakunde solidarioek, beraz, hori aprobetxatu eta horiek nola bizi diren ezagutzea bihotz osoz gomendatzen dut.

Kronika hau goitik-behera kaotikoa dela badakit baina hori barruan sentitzen dudan pasioaren ondorio baino ez da. Anima zaitezte, benetan, ez zarete damutuko.