Urte berrian ere zaharrak berri

Goizeko 1:36 dira, Cuatro telebista kateko Callejeros saioa ikusten ari naiz. Kazetari bat Gazara joan da, Palestinara, baina han urte berriak kontu zaharrak ekartzen ditu gogora. Buila, orro egin nahi dut, bihotza erabat beratu baitzait.

Gazako herri batean dabil kazetaria, bertako jendearen bizimodua erakusten. Emakume batek Israeldarren azken bonbardaketak etxea nola utzi dion erakusten ari da. Semea hil zitzaion eta egun bat lehenago anaia. Inori ez diola hori opa esaten ari da negar malkoka. Etxeak Realeko defentsak baino zulo gehiago ditu eta jada ezin du bertan bizi. Zazpi seme-alaba ditu.

Beste etxe batean ume pila bat agertzen da. Norenak dira umeak galdetzen du kazetariak eta denak gizon bakar batenak direla esaten diote. Gizonak ez daki zenbat ume dituen, baina hiru emazte ditu. Kontatzen hasita, badirudi 30 direla gutxi gora behera. Familia honen etxea ez da horren txiroa aurrekoak ikusi eta gero.

Herriko jendeak negutegia zena erakusten dio kamerari, dena txiki-txiki eginda. Bertatik herri erdiak jango zuen, baina salbatzailearen zain dauden Juduek ez dute gupidarik izan. Beste hainbat etxeetako egoera ere tamalgarria da; N-1ean, Andoain parean bizi ziren ijitoak pribilegiatuak dira horien aldean.

Ospitalea delakoa ikusi eta gero, eskolara abiatu da Callejeroseko lan taldea. Umeak beti irribarretsu, baina 7 urterekin horien bizitza gurea sekula izango dena baino lazgarriagoa da. Ume batek beldurra duela dio, "zegatik?" galdetzen dio Sonia kazetariak, "Gerra nire etxea sartu delako" erantzuten dio. Begiak atera-aterata dituela erantzuten du umeak, izua begi ninietan antzematen zaio. Aurreko egunean anaia eta osaba galdu zituen.

Iragarkiak, eskerrak behingoz bada ere, ezin dut hau ikusi eta barneko ezinegona askatu gabe geratu. Zer ari gara egiten? Zer gizarte sortu dugu? Zertarako ditugu horrenbeste historia liburu? Ez al dugu inoiz ezer ikasiko? Nire biharko buruhausterik handiena ia Euskalteleko inkonpetente horiek nire mobila behingoz martxan jartzen duten izango da. Pentsatzen dut Gazako herri horretan hori esanez gero larrutu eta harrika hilko nindutela, merezi behintzat mereziko nuen.

Halere, jende duina da, zapalduta bizitzea egokitu arren, duintasuna eta errespetua galtzen ez duena. Eta orduan gogoeta bat otu zait, nola jokatuko nuke nik nire etxera 10 misil jaurti eta anaia eta osaba hilko balizkidate? Orduantxe konturatzen naiz euren potroek Nokia telefono konpainia osoa baino gehiago balio dutela eta horiek ez dizkidatela Euskalteleko dendan salduko.

Astebete barru ahaztuta izango ditut Gazako miseriak, baina gaur behintzat konturatu nahiz berriz ere hipokrita hutsa naizela eta gizarte hipokrita batetan bizi naizela (esan bai, egin deus ez). 2007an ere zaharrak berri.