Joxeluix

Bilboko tren geltokian izaten diren liskarrak ez dira oraindik guztiz isildu. Metrora sartzeko atarian dauden makinetara jo bezain laster konturatu nintzen ezkerraldean zegoen polizia uniformedunarekin. Itxuraz, behintzat, Donostiako “La Kaberna” tabernako tabernariaren itxura zuen: begi beltzak, bigotea, eta betiko “Kaxkurrio” itxura; bai, bai, baserritar itxura. Eta noiz ikusiko baserritar polizia bat? Bada, Bilboko metroko atarian, bakardadean.
Kasualitateak ere barrua amildu zidan; bere albora joan, egun onak eman eta Santutxura joateko trena noiz datorren galdetu nion, euskaldun bat Le Mondue Parisko auzoan bezela, badakizu, galdu itxurak egiten. “Eskeyetatik jeisten bazea ikusikezu karteltxue hor aurrian” esan zidan. “Aiba la letxe” pentsatu nuen; nire kasualitatea ez da arrunta ez, hala iruditu zitzaidan behintzat.
Polizia, bilboko metro atarian, bakardadean eta gainera euskaraz dakiena.
“Listo Joxeluix, déjame la llave”  zihoen beste batek. Hau ere polizia zen, antza zenez txanda aldatu behar zion. Eta halaxe joan zen Joxeluix, bere maletatxoa hartu eta “ufada” bat tartekatuaz egin zion eskaileretan gora oinez egiteari. “Agur joxeluix, ondoloiñ” esan nuen neuk ere, barrenean badakizu.
Atzoko kontuak dira horiek, baina gaur ere metroa hartzera joan naizenean... Zein topatuko eta Joxeluix! Gaur hausartagoa izan naiz, eta “iepa” batekin agurtu dut gure baserritar polizia.