kokakola

Melodia liluragarri batean desafinatzen duen nota. Melodiaren xarma apurtzen du. Dena kakaztu. Nota bat da, eta bakarrik dago. Ez du ezertarako balio. Notak, gu bezala, talde animaliak direlako. Bakarrik geratzean beren zerizana galtzen dute. Azken finean, istripua izan zitekeen gure nota. Kasualidadea. Auto baten klaxona. Takoi baten pausu hots isolatua. Edo arraindegian txanda aldatzen duen makinaren zarata. Soilik hori, zarata. Musikarik ez dago talderik gabe. Notarik ere ez. Soinu hutsal bat, akaso.

Eta Mayumana gustatu arren, Beethovenen 9. sinfoniaren kontzertu baten erdian, inork ez du kokakola lata bat irekitzen entzun nahi. Hori horrela da, eta ez dago buelta gehiago ematerik.

Ziurrenik orkestrako gehienei kokakola gustatuko zaie. Baina, esan dugu, xarma apurtzen du. Eta kokakola latak ulertzen du, berari ere gustatzen zaiolako Beethovenen 9. sinfonia. Hala ere, ixilik entzun behar duenean, negar egiten du. Berak ere koroan daudenen ahotsa eduki nahi duelako. Berak ere, sentimenduen festa horren partaide izan nahi duelako.