Italiako bandera

Izaskun, Oihana eta Lorena atzeko ilaran ezartzen ziren beti. Berriketarako lekurik aproposenean. Marmarrean murgilduta, haien txutxu-mutxuek euskara klaseko hari musikala ematen zuten María Jesús mojen ikastetxean. Eta han nintzen ni maisu, sar zakidaz eta gerta eztakizunaditz formen arteko desberdintasuna azaltzen nuen bitartean jo tía quéfuerte lo de Unai eta halako eulominoak egunero entzuteaz nazkatuta.

Egoera hartan, erabaki nuen, behin berbetan harrapatuz gero, lekuz aldatuko nituela berehala. Esan eta izan,Oihanari egokitu zitzaion aurrena izatea. Hamahiru urteko txolin honek agindua gustura beteko zuela adierazi zidan eta aurreko ilaran ezarri aurretik atzamarra atera eta fakiuesan zien bere mahaikideei haserre balego lez.

Bost minuturen buruan Izaskun aurreko aldera joateko merituak egiten hasia zen, Unairi papertxoetan irainak bidaltzen zizkion zure pitilina nire klitoria baino pipirriñoagoa da. Izaskunek ibilera harroputza erakutsi zuen, titi mardul eta handi haiek bere adinarekin bat ez zetozela jakitun, mina kiribildu zuen Unairi zuzendutako keinu lizuna eginez.

Taldetik isolaturik, Lorenak, eskua altxatu eta testu liburua Izaskunekin konpartitzen zuela esan zidan eta ea aurrera joaten uzten nion. Baietz, ez zegoela problemarik, baina aurrerantzean hirurak aurreko ilaran ezarriko zirela esan nion, zigortuta. Lorenak, aulkian ezarri baino lehen, begi-keinu bat egin zidan, adostasuna baino konplizitate ezkutua adierazi nahi izango balit bezala.

Eta bazirudien klasea kontrolpean neukala, hari musikala etenda errazago izango zela dena, hirurak lerroan jarriz jokoa irabazita nuela. Baina jokoak hasi besterik ez zuen egin, berehala konturatuko nintzen ezinezkoa egingo zitzaidala kontrola berreskuratzea eta azalean jasango nuela hirukotearen zigor maltzurra. Uniformearen gona labur haiek erabiliko zuten beren amarruetarako. Hanka tartea zabaldu eta kuleroak begi bistan uzten zizkidaten. Bazekiten nire lekutik ikuskizuna erabatekoa izango zela. Bai horixe! Italiako bandera bere handitasunean nire muturraren aurrean jarri zidaten: Izaskunen tangatxo zuria, Oihanaren kulero gorriak eta Lorenaren berde ilunak. Forzza Italia!

Aste osoan izango nituen hirurak zein baino zein lizunago, likitsen artean eurak likitsenak. Erotu egingo nintzen luze gabe, han ikusitakoa ez baitzen edonori kontatzekoa. Izaskunek eskua gona azpitik sartzen zuen eta atzamarrari eragin ondoren tangaren kanpo aldera ateratzen zituen ile kirru umelak. Oihanak berriz atzamarrak txupatu eta aluan jostari ibili eta gero Izaskunenean sartzen zituen honek ezpainak estutzen zituen bitartean. Lorenarena ez zen gutxirako, edozein aitzakia nahikoa zuen mutilen txorroskiloa, atxingia edo lapitza hartu eta barruan sartuta eduki eta gero bere zukuez blai itzultzeko.

Horrela ezin izango nuen luzaroan iraun. Ostiral arratsaldean bertan Lorena Izaskun eta Oihanaren irriñoez kexatu zen. Lasai egoteko agindu nion, ez arduratzeko, ez zutela gehiago barrerik egingo.Eta mahai gainean eman nuen ukabilkadak klasea isildu zuenean, boz goraz, zin egin nion Lorenari, Gorettiko amabirjinaren izenean, Oihaneri alua jango niola, Izaskun atzetikatu eta hazi tantak bere kulero berde ilunetan sikatuko nituela, justu, sor Ines, ikastetxeko zuzendaria, meza orduaren aldaketaren berri ematera klasean sartu zen une berean.

Lodinowsky