Zurrunbiloa

R. gure ezkontzako bazkalostean desagertu zen. Zaldi zuria utzia zuela uste genuen baina engainatuta gintuen guztiok. Dena zeukan, edo behintzat gehienok inoiz amestu duguna: lana, dirua, nerabe zenetik onerako eta txarrerako ondoan beti izan zuen neskalaguna... Hala ere, noizean behin desagertu eta zaldi zuriarekin pasatzen zituen hiruzpalau egun. Edo gehiago. Esaten zuten ikusia zutela ezdakitnon, ezdakitnorekin, kale bazter batean botata...

Beti galdetu izan diot neure buruari zeren bila joaten zen holakoetan, edo zeri egin nahi zion ihes, iruditu baitzait beti zaldia aitzakia besterik ez zela; bidea, alegia, eta ez helburua.

R. gogoratu nuen lehengoan, aspaldiko partez, hau irakurri nuenean :

 “Un visitante nos asegura que hay gente enganchada al pico que se mete agua, sin nada, simplemente el gusto del bombeo.”

Ura besterik ez dute sartzen zainetan. Ura.

Ez dago zaldirik, beraz.

R. hilda agertu zen goiz hotz batean, Bilboko kale bazter batean. Hamabost urte joan dira ordutik.