IZAN

banator 2009-10-16 19:26 #1

<p>Denbora. Fisikariak ere zehatz definitzen ausartzen ez diren kontzeptu hori. Laugarren dimentsioa dela kontatu digute. Nik sinesten diet.</p>

<p>Denoborak ere hor jarraituko du edozein olatuk ustekabean gu eraman ondoren ere, baita espazioak ere. Ulertzen dut izutzea baina hala da. Eta badakizu.</p>

<p>Eta bitartean dimentsio horietako hariak korapilatuko ditugu, eta ibiltzen garen inguruetan aurkitutakoak bilduko ditugu. Eta horixe da izatea. Ez besterik. </p>

<p>&nbsp;</p>

<p>Eta horrenbeste!</p>

Ostolaza 2009-10-17 15:31 #2

Denboraren garaiko izaki bizidun bat gehiago soilik garela pentsatzeak gure txikitasuna gogorarazten digu. Eta ongi dago, zeren laugarren dimentsio hori baita berez desorekan ditugun eskalak bere tokian jartzen dituena...
Askok zahartutakoen hitz nostalgikotzat hartu arren, lastima da denboraren joanaz gogoeta momentuetan soilik ohartzea.
Osterantzean, dena litzateke hobe.

musutruk 2009-10-20 18:14 #3

<p>Ez da lan makala izaten jakitea, ez baitugu jakiten zer izan nahi dugun, ezta zer izanarazten gaituen ere. Dakiguna da, askotan izutzen bagaitu ere, izan bagarela, zer edo zer, eta horri eutsi beharko halabeharrez. Eutsi ezean, orduan bai, denboraren olatuak eramango gaitu. Ez pentsa hondar ale eta giza gorpuen artean bereizten dutenik, haiei gutxi axola zaie zer eraman, are eta gutxiago nori kendu. </p>

<p>Eutsi, beraz, olatuek eraman ez dezakeenari. Eutsi memoriari.</p>