Ezin dut lorik hartu gauetan.

Eta egunak pasa ahala beldur gehiago hartzen diot egoerari, nahiz eta badakidan aterako garela, ez dakizunean noiz eta ezin zarenean inoren erantzunaz fido, ez eta erantzunik ez duzunean… inpotentziak beldur ikaraz janzten zaitu.

Beraiek ere konturatu dira zein arduratuak gauden xibanyatarrok (espainolok haientzako) eta orain laguntza eskaintzen hasi zaigu konstruktorea.

Horixe nahi izan dut hasieratik, benetako lana burutuko duenaren eskutik egotea beti. Azken finean, berak saldu zigun kontaktu onak zituela eta berak eraikiko digu estalpea. Zein hobeki bera baino lagun izatea? Guanxia. Zuzeneko harremana daukagu eta sarriegitan latzak dira eztabaidak. Baina badakit berataz ongi pentsatzea komeni zaigula, zaila den arren. Behin lankide batek beste batengatik esan zidan legez: “piensa que lo hace bien y lo hará mejor”. Orduan balio izan zidan, sinestean dago gakoa. Norberak sinetsi eta sinetsarazi, eta emaitzak hobeak izango direla seguru egon.

Baina zaila egiten da eta batzutan denak txikituko zenituzke. Egoerak hala eraginda gizarte osoari kulpatzen diozu gertatzen ari dena, txinatar guztiak ikusten ditut igual eta amorrazioz gogaikarri direla besterik ez dut sinesten.

Izua diot hauen boterea guregana helduko dela eta haien doinura dantzatu beharko dugula penstatze hutsari. Ez ditut atsegin, ez dira produktiboak eta are gutxiago efektiboak. Ez dute urrutira begiratzeko ahalmenik eta bakarka indibidualista eta haien artean konpetitiboak dira, ez diote utziko inori pasatzen (kolatzen) eta ahal dutenetan egingo dute.

Inoiz hau Matrix izatea gurako zenuke, desentxufatu eta amets bat zela, Txina existitzen ez dela pentsatu.

I-LUNA

2011.09.23