OPORRETATIK BUELTAN

Barkamena eskatzea da gaur egin behardudan lehen gauza, izan ere, ezer esan gabe alde egin nuen, nire txokoa mutu hutziz. Barkamenaren ostean, azalpena: duela pare bat aste etxean nengoen telebista ikusten bapo afaldu ostean, eta bat-batean, polizia nire etxeko atea bota nahian zebilela ohartu nintzen. Asko larritu nintzen eta estuasun haretatik nola atera pentstazeari ekin nion. Bien bitartean, txakurrak nire etxera sartzeko ahaleginean ziharduten eta "Pol zabaldu atea", "badakigu hor zaudela", "badakigu ez duzula paperik" eta "etorkin zikina" bezalakoak entzun behar izan nituen; hobe goizean belarriak garbitu ez banitu. Azkenean, lehiotik ihes egitea erabaki nuen, izan ere, Errumaniara itzuli aurretik edozer. Zuek ez dakizue zer den han bizitzea, imaginatu ere ez duzue egiten! Lehioaren ondoan dagoen odiari kolpatu eta beherantzko bidea hartu nuen eta lurrera iristean korrika hasi nintzen noraezean, baso ilun eta itxi baten sartu arte. Basoan egun batzuk ibili nintzen hara eta hona bakarrik, eta azkenik, duela hiruzpalau egun egin nuen topo, berriz, zibilizazioarekin. Baserri eder baten hartu naute esku zabalik eta bertan morroi bezala geratzea da nire intentzioa, baina ez dakit; ikusiko dut. Orain, baratzera joan behar naiz nagusiari laguntzera, beraz, laster arte.