Gorua gerrian eta gogoa jolasean

Soloan nagonean

Eguzki berotan

Nire pentsamendua

Lekurik askotan

Pediatrarenean gaude,

Ezagutzen dut nire kidea

Nekatuta dago, badakit nik,

Eta ikaratuta,

Ondo ezagutzen baitut nik nire kidea.

Pediatrak halan diotso,

"cuando le des pecho…"

ikusi dut kartela pediatraren buruaren gainetik:

EL PECHO NO TIENE HORARIO

eta hasi naiz gizonezkoen hantustearekin:

"zertan daude ba sindikatukoek langileen kolektibo honetaz arduratu barik"

"No! Los pañales se los cambio yo!" diotsot pediatrari

begiratu dit pediatrak, sumatu ere ez zuen egin

nire presentzia,

ordura arte,

behin begiratu

eta ostera ere nire kideari,

aurrerantzean ez nau begiratuko,

ez gehiago,

nik zakila baitaukat, eta ez titirik,

biberoiak ez du balio,

ama txarra izan nahi ez baduzu behintzat,

aita txarra ezin izan gurean,

zakildun eta biberoidunik ez baita ezagutzen gurean,

igual larrialdietan,

—"langabezian egongo da segurutik" andre batek besteari ahopeka—

edota brodatu gabeko izarekin, agian,

edota urdina eta arrosa ez leudekeenetan, agian,

edota literaturan igual.

Nekatuta dago nire kidea,

eta ikaratuta,

eta triste, batez ere triste,

bere bihotzean segurutik hauexek dira entzungo dituen ahotsak:

"motorra saldu eta kotxea erosi egin beharko duzu orain ba"

Ez dakit zer egin,

Nik zakila daukat,

Eta painalak aldatuko dizkiot umeari.

Nire kidearen patrikeratik dandarrez paper bat ikusi dut,

Ez dut nire kidea ezagutzen,

Nik umea nahi nuen,

Berak agian ez…, hainbeste…, agian…

Eta ezkutuka ostu diot papera patrikeratik,

Ostu-ostuka nabil irakurtzen komunean,

Orain komunean egoten naiz luze,

Berrogeialdian,

Nire kidea triste dago

Begiak handi-handi,

Mangatuta dago eta

Ikaratuta

ingurukoen pozerako

Ez dakit zer den nire kidea izatea

Eta mangatuta dago eta triste

Zinea gustatzen baitzaio

Eta paperean dio:

"Umea egin baino lehenago,

bederatzi hilabetez nagoela,

azken saio gisa,

Jeanette Wintersonen "The poetics of Sex"etik

aterariko berridazketa,

Dotrina bateko galderak bezala

Bertsotan emana:

"Ene alabea, zergatik oheratzen zara ba emakumeekin?

Picasso nire maitalea da, Picasso garai urdinean,

Lehen, maitalea garai gorrian zen,

Mutx-gorrian

Erdiz erdi ezpainak musuka.

Zezen-maitaleak zezen-toreadore bilakatu du

Zirkuluan,

Jantziak gustatzen zaizkit

Eta zetazko mediak eta ligeroak

Toreadoreak zezena zartatu duenean, dudanean,

Toreadoreari irten dio odolak,

Zezenari ez,

Neskalagunak zidan ezpata emana,

Eta hala ere erabiltzaileak bere burua odoletan jarri

Eta maitalea, alboan, etzanda adar baten gisan

Ligeroa eta mediak soinean txukun-txukun

Eta ni berriz arnas bakoitzean.

"Beste galdera bat neskok:

Zuetako nork egiten du gizonarena?

Picassoren zainak

Arrainak zuzgoran eta arrainak zuzbeheran dira

Harekin oheratu nintzen lehen aldian

ezin ikusi marmorezko zutabelako hanken artetik

Azula bere zainetatik zuzbeheran

Aiztoaz jo eta kolorez aldatuko da,

hilero aldatuko du kolorea,

Ezagutuko dut logelaranzkoan uzten dituen aintzirengatik

Arnasa azula du,

aire hotzean;

Atzamarragaz mirakuluak egingo ditu

Beheko eskualdeetan,

bere agintea holan hedatuz.

Azulez janzten da,

Madonnatzat har dezaten

Santua dela ohar daitezen

Beraz, belaunikatzea otu zait

eta handik dakusadana ondo dago,

Beraz, santugarria izan behar du

ukitu gabeko hainbeste osinetako urak dastatzeak.

Baina ezin diot gaina hartu bera kopiatuz,

Ez baita farfaila, ez bainaiz sarea,

Ez bainaiz dardoa, ez baita diana.

Behinola,

itsaso aldean jolasean geundela

Kendu nituen alkandorako botoiak,

begira ziezazkidan bularrak, nahi izanez gero;

"lotu ostabe, ez naiz-eta santua" dinost, eta egia da,

ez da santua, baina gure oinak neurri berekoak dira

harean ezin esan norenak diren lorratzak,

harenak, nireak.

"Eta, zer egin ohi dute lesbianek ohean ba?

Bruzak eta pintzelak garbitzeko baino

Ez dute izarek eta misarropek balio

Izaren azpian Montparnassera gabiltza,

Bapiruka.

Hau da, Picassok pintatu gura nau,

Baina, horren ordez, sexuan dihardugu.

Arte Ederretako fakultatean ezagutu genuen elkar

Karrajo argitsu batean, eguzki begitan bera,

Eguzki berotan,

Hain azkar etorri zinen nigana,

desegin zela olioa eta koipea urtu zure oinazpietan;

Astiro-astiro neska! Neuk ere erabil zaitzaket-eta mototsetik hartuta!

Nire hankarteko espazioa betetzen duena

ez baita zure mihi artistikoa,

Izaren azpian

eraikitzen dugun ortzia baino;

Igluaren barruan, dena zuria,

zuriz eta zuriz eta zuriz,

Nor zegoen noren gainean

segun eta nondik begiratzen duzun.

Apurtuko dut haren izotza,

Eta eskatuko diot arraina,

Arrantzu ederra negua izan arren,

Suetagaina amataturik

eta errenta ordaintzeke baina,

Hala ere, arrain bana esku bakoitzean,

eta beste bat ahoan

Maitasuna ez da olioa, eta ni ez naiz motorra

Maitasuna zeu zara eta hementxe naukazu

Oraintxe.

"Zergatik gorrotatzen dituzu gizonak?

Sapphok pitzatuko ditu historia liburuak

Suzko mihiez

Eta Poesiak igarriko du erekzioa

Bai, noski, emakumeok ere erekzioak dauzkagu;

Hitz dardaratia, badator eta badator printzea

Dorretik erreskatatzera, eta zu zain,

Begira egoteaz aspertuta.

Igoko zaitut eta erakutsiko dizut

zelan tamaina ez den kontua

Batez ere zentimetrotan kontatua.

Heroia izatea gustatzen zait niri,

Eta irlara bueltatzea,

Neskez betetakora,

Lesbosen ateak beti baititugu zabalik,

eta besoak, eta ezpain guztiak.

Baina neska gaixoak,

Zuen irletan,

Hitzen kanpoaldean

atrapatuta,

hitzak eurak esangurari loturik dauden bezalaxe,

Gorde barruan, diotsute

Itxi leihoak eta hankak pezeta bategaz,

Ez egin ezezagunekin berbarik,

Ez arriskatu eta ez saiatu

Hitzokin guztiokin gizona andrazkoari zuzendu zaio

Ez beste gizonezko bati,

Kontinentea gizonezkoen Txoko pribatua baita."

Papera

Apurtuta zegoen,

Kasu hauetan gertatu ohi den bezala,

Finitu barik,

Gogoratzen dut nik ondo,

Orain lanetik nator,

Nire irlara,

berandu,

Ez nator korrika batean,

Nire irlara,

Oso nekatuta baino,

Ez dut zinera joan nahi,

Kontinentera,

Ez dizkiot painalak aldatzen gure umetxoari,

beranduegi da beti

Heldu naizenean, umea bainua hartuta dago,

Bihar ere ez dut ikusiko,

holan lasaiago,

Zapatuetan umearekin egon nahi dut,

Nire irlan,

etxeko liburutegian murgiltzen ez naizenean, behintzat.

Eta ez dut zinera joan nahi

Ez dut etxetik irten nahi

Nire kideak bai

Eta etxera sartzerakoan

Entzun diot nire kideari lo kanta bat ezpainetan,

Nekatuta nago, mangatuta,

Eta ez dakit zer den nire kidea izatea,

Eta, uste dut,

Zakila zein gabe,

Ez naizela Picasso

Ez eguzki begitan,

ez igluaren barruan.

Libreak libre dira

Gu biok gatibu

Librerik hobe dela

Guztiok dakigu.