Perfekzioa Manilan

Gaur badirudi perfektuak izan behar dugula ohean ere , idazten du Kirmen Uribek bere poemetako batean, superlatiboen diktadura petrala salatuz. Ederrena, altuena, indartsuena, azkarrena, gazteena. Fernando Alonso bezalaxe. Perfektuak behar dugu izan. Bestela gizarte honen bazterretara kondenatuta gaude.

Baina dena ez da Fernando Alonsoren errua. Nik errua amerikarrei botatzeko errazkerian eroriko naiz. Edota erdibana. Erruaren erdia Alonsorena eta beste erdia estatubatuarrena, zer moduz horrela? Estatubatuarrak eta beren loser paranoia. Gurera ere ailegatu da paranoia –galtzaile!– eta horregatik perfektuak izan nahi dugu ohean ere, ohean batez ere.

Bada ni ez naiz perfektua. Are gutxiago: gauza batzuetan desastre hutsa naiz, penagarria. Gidatzen, kasu. Bolantearen aurrean kokatu eta kontrola galtzea, hau marka. Martxak non dauden ahazten dut. Enbrageari ondo eutsi ez eta autoa kalatzen zait atzean kamioi ilara bat dudala. Argiak piztu nahi eta klaxonari eragiten diot. Desesperatzen hasia nintzen. Nire burua loser izugarri baten gisa ikusten. Gaur arte.


Gaur lagun baten mezu elektronikoa jaso dut. Maidertxorena. Manilan dago lanean, Filipinetan, eta esaten didanez, atentzioa gehien eman diona bertako trafikoa da. Kaosa omen da nagusi Manilako errepideetan. Karrilak ez dira errespetatzen, intermitentearen existentziaz ez omen dakite, autoen talka ohikoa bezain zilegi da. Zer da beraz gidari ona izatea Manilan? Kodea errespetatzea, tokatzen zaizuenean pasatzen uztea, abiadura muga ez gainditzea, Fernando Alonso izatea? Ziur nago ezetz. Manilan gidari ona izatea etxera sano eta salbu ailegatzen lortzea izango da, beste gauzen artean.

Ongia eta gaizkia erlatiboak direlako. Berdin edertasun eta zatarkeria (salbuespenak salbuespen, noski, nork ukatu dezake ozeanoaren edertasuna edota Zaplanaren zatarkeria infinitua?). Kirmenen poemei buruz, berriz, zer esan dezakegu. Ez dira perfektuak izango, baina ez zaigu inporta. Gehiagoren nahia pizten digute, gehiagoren zain gaude.