Nire lagunak, euren seme-alabak

Orain konturatzen naiz zenbat gustatzen zaidan nire lagunetaz idaztea. Beti eskura dudan gaia da: Alemanian dudan Garazi , Parisen bizi den Iñaki , Manilako Maidertxo , nire ezkontzafobiaren zuria zen Oihana eta beste hainbeste, era zuzen edo ez zuzenean hemendik pasatu direnak. Urrun ditudalako izango da, nire etxe honetara gonbidatuz (indarrez sartuz) gertuago sentitzeko.

Bada, gaur beste lagun bat aipatu nahi dut. Ingalaterran ezagutua, gaurko hau. Txekian jaio eta kapitalismoaren besapean, Frantzian, hazitako Barbara. Hogei urte zuenean ezagutu nuen, eta orduan ere umeetaz baino ez zuen hitz egiten. Txekiara, bere jaioterrira jotzen zuen bakoitzean, umeentzako ipuinak erosten zituela kontatu zigun, bere umeek txekieraz ikas zezaten. Bere hogeita batgarren urtebetetzean adur-zapi bat oparitu genion, eta emozioak jota, negarrez hasi zen.

Nire amatasun grinaren errua beregan dago, ziur nago. Elkarrekin igarotako azken aldia (pasa den udan Gasteiza etorri zen) goizeko hirurak arte egon ginen hizketan, beste gauza batzuen artean, gure umeen izenetaz. Izen txekiarrak proposatu zizkidan berak. Izen euskaldun eta espainoletaz galdetu ere bai.

Barbararen ametsa betetzear dago. “Oparitu zenidaten adur-zapia uste baino lehenago erabiltzeko aukera izango dut!!!” izan da bere azken mezua. Haurdun dago. Eta pozez gainezka. Ni baino urtebete gazteago da eta aurreratu zait. Inbidia apur bat sentitzen dudala aitortu behar dut. Baina beti izan naiz pertsona praktikoa eta horrek esan nahi du umerik ez dela egongo bolada luzexka batean.

Momentuz jarraitzen dut Barbarari umeen izenak proposatuz. Baina liburu-denda batean sartzen naizenean, zergatik joaten zait arreta umeen liburuetara?



Pascal aitatxoa, Barbara amatxoa eta ni, inbidiak desenfokatuta.