Errutina

James Bonden nobela berri bat atera da: Devil May Care du izena. Ez du Ian Flemingek idatzi, aspaldi hil zelako (goian bego), baizik eta Sebastian Faulks idazle britainiarrak. Enkarguzko lan bat, jakina, Flemingen jaiotzaren mendeurrenaren harira.



007ren sortzaileak, bon vivant bokazional horrek, bizimodu lasai eta erosoa eraman nahi zuenarentzat idazlearen ofizioa gomendatzen zuen. Bere idazketa-errutinak ez du zalantza izpirik uzten: munduko bizibiderik zoragarriena da idazlearena. Jamaikako bere etxean dago Fleming. Egun berri bat hastera doa. Eguzki ederra beste behin ere. Errutinari ekin beharra dago: mila hitz idatzi, buzeoa praktikatu, martini pare bat edan, bazkaldu, maitasuna egin, beste mila hitz idatzi, afal aurreko beste koktel bat eta afaria, Jamaikako ilunabarra lagun. Horrela egunero.

Konpara ezazu zure eguneroko errutinarekin, eta atera kontuak. Ez al da paregabea idazlearen errutina?



Sebastian Faulksi, bere sekuela aurkeztu duenean, Bonden faszikulu berri hau idazterakoan Flemingen errutina bera jarraitu ote duen galdetu zioten. Eta baietz, berak, nobela idatzi bitartean maisuaren errutina jarraitu duela. Tira, Jamaika, buzeoa, koktelak eta maitasun-saiorik gabe, baina beste guztia, baietz, hertsiki jarraitu duela.

Kontrakoa entzungo zenuen baina idazlearen bizitzak zerikusi handiagoa dauka Sebastian Faulksek kontatzen duenarekin Ian Flemingek deskribatzen zuenarekin baino. Gehienetan besteei funtzionatu diena kopiatzen saiatzen da idazlea. Ez dauka etxerik Jamaikan (asko jota, Bob Marleyren diskoa jar dezake idazten duen bitartean), ez du kirolik egiten (edo udal-igerilekura jotzen du bizkar-mina arintzeko), ez du martinirik edaten (tira, marianitoren bat agian, igande goizetan) eta maitasun-saioei dagokionez hurkoa bezain trakets ibiltzen da. Batzuek, ordea, ez dute esperantza galtzen, eta Fleming dute eredutzat. Idazleak bere buruari kontatzen dizkio ipuinak, beste inori baino lehenago.