Bizioak

2006ko urtarrilaren 1etik aurrera lantokietan ezingo da erre. Ministerioak dixit. Erretzaileek “urte berria, bizitza berria” leloari ekiteko arrazoi gehiago izan ditzaten aukeratu omen dute data hori. Berria plazaratu denetik erretzaileak dardarka dabiltza. Ez-erretzaileak ere: ea nork agoantatzen duen orain lankide tabako-zale horien umore txarra, abstinentzia-sindromearekin daudenean, batez ere zure nagusia erretzailea frustratu horien artean badago.

Gauza okertzeko legeak ez du zigarro kontsumitzaileentzako areto edo gela bereziak sortzera behartzen eta ez dirudi enpresari gehienek holakorik zabaltzeko asmoa dutenik. Normala deritzot: ezin dira guztion bizioen neurrira egindako aretotxoak sortu. Imajinatu. Bigarren solairuan futbola ikusi nahi dutenentzako gela berezia, pantaila laua eta guzti. Laugarrenean Pasion de Gavilanes era engantxatuta daudenentzako txokoa. Bosgarrenean, bihotz-aldizkariz beteriko gela. Seigarrenean, kubatak eta bermuta. Bizio gehiegi ditugu, zergatik izango da tabakoa inportanteena?

Baina ke-areto falta honetan ikusten dut hain zuzen ere lege berri honen punturik ahulena, porrotara destinatua dagoela pentsarazten didana. Lege honen azkeneko helburua tabakismoa murriztea izanda ere kontrakoa lortuko duelakoan nago: tabakismoaren izurritea lan-munduan barrena zabaltzea.

Pentsa dezagun: bulegoan ezin bada erre eta enpresan bertan leku aproposik ez badago hamaiketako edo lauetako zigarroa botatzeko, zer egingo da? Kalera atera, noski. Altxatu, igogailura jo, atera, zigarroa erre, zigarrokina bota, eraikinean berriro sartu, igogailua hartu eta mahaira itzuli. Osora: hamar minutu baino gutxiago ez. Zer pentsatuko dute erretzen ez duten lankideek? Pentsatuko dute: nik ere bai. Nik ere hankak estiratu nahi ditut, nik ere kanpoko aireaz disfrutatu nahi dut, eta batez ere, nik ere hamar minutuz utzi nahi diot lan egiteari.

Eta zer behar da pribilegio hori lortzeko? Erretzeari heltzea, noski.