Normalizazioa

Zirimiri bezala blaitu ditugu bazterrak soziolinguistok eta euskalgintzako kideok normalizazio berbarekin. Lluis Aracilek kontzeptua asmatu eta gureganatu genuen (baita katalanek eta galiziarrek ere). Bere garaian balio zuen terminoak, antza. Gogoan hartu behar dugu EAEko euskararen lege nagusiak terminoa bera barneratzen duela izenburuan bertan.

Izan ere, erraz ulertzeko moduko kontzeptua da jendearentzat. Erraz ulertzen da, erraza delako normala zer den eta zer ez. Baina mugak ditu, nire ustez, muga nabarmenak.

Baina gaur egun balio al du? Izan ere, zer da normalizazioa? Zer da hizkuntza bat normala izatea? Zer da hizkuntza komunitate bat normala izatea? Lurralde bat, hizkuntza bat, kultura bat?

Eduardo Apodakaren iritziz, “norma eta normaltzat jo dugu herri edo gizarte bat hizkuntza (nazional-kanoniko) batekin identifikatzea”. Baina hizkuntza ekologiak zalantzan jarri du diskurtso hau. Aniztasun linguistikoak zalantzan jarri du diskurtso hau.

Gainera, gero eta gutxiago erabiltzen dute kontzeptua euskalgintzako erakundeek, soziolinguistek eta erakunde publikoek eurek. Terminoak, hala ere, oraindik hedapen zabala du.

Heldu da normalizazioa bazterrera uzteko ordua? Heldu da berba beste modu batera egiteko ordua? Nik neuk, behintzat, ez erabiltzeko hautua egin dut.