Eternitatea neurtzerik bada

 Eternitatea neurtzerik bada

erlojuaren orratzekin,

denbora zaindu ahalko bagenu

gure ilusio galduekin…

Zenbat iraungo lukeen galdezka

hainbat zartada eta hainbat min,

eskuetan zehar barneratu eta

ametsa gurea egin.

Tik-tak hotsean murgiltze horretan

paradisu ala infernu?

Galdera ororen erantzun oro

ziur jakingo bagenu.

Zeri itxaron, noren zain egon...

baina ez zen sekula heldu,

igaro ziren itxaropenak

eta bertan ginen usteldu.

Itsasoa eta lurraren arteko

marra horretan oina pausatu,

preso dagoen lore bakoitza

bere arantzatik askatu,

gatzaren gozoa eta belardiaren

gazitasuna dastatu,

ezinezkoa denarekin amets

eta momentua ezin gozatu.

Dena eman eta ezer jaso ez

badugu hainbat meritu,

batzuetan garaile atera eta

beste batzuetan zauritu.

Adar berri bat jaio da baina

haizeak arin eraman du...

Atea ireki eta poliki

inor ez dagoela ohartu...

Hori izanen da eternitatea

batzuetan serio, besteetan irri,

heriotzak beti nahi izan du

ahalik eta denbora gehien bizi.

Akats bakoitza ordaintzen dugu

tamalez nahikoa garezti,

denborak segundu ugari ditu

eta guk denbora gutxi...