Carvich

"Bienvenido a Carvich" dio pankarta zuri batek. Barrurantz begiradatxoa: hainbat edadetu daude bertan; denak 70 urte baino gehiagokoak. Ah, zaharren egoitza bat da...

Madrilgo Carvich egoitzan hainbat edadetu zeuden; den-denak ziren oso atseginak, istorio asko zeukaten kontatzeko. Ia-ia txanda bat osatu zuten, agure bat beste baten atzean, bere istorioa munduratzeko zain.
Gustura entzuten ditut zaharren kontuak; beraiek txikiak zireneko istorio pila bat kontatu zidaten. Baina gehien arritu ninduena, Emilia izeneko agure batena izan zen. Hain zuzen ere, umezurtz gelditu omen zen 3 urte zituenan. Gerra garaietan asko sufritatutakoa da Emilia, berak zihoen bere osaba-izebak Frankoren tropa batek hil zituela, bere aurrean. Bere jostailu bakarra, amak oparitutako panpinatxoa zen; oraindik han zeukan, eta erakutsi egin zidan.
A ze gozamena. Orduak eta orduak pasatuko nituen zaharren gertakizun ikaragarri horiek entzuten; baina autobusa hartu behar nuen, Bilborantz.
Hori bai, agindu nien berriz Madrilera nindoanean handik pasatuko nintzela.