"Magnifikoa" da

Askotan otu zait dena utzi eta alde egiteko beharra dudala, beharra eta gogoa. Hurrun, berdin dio nora, bakarrik eta ezezagunez eraikitako mundu txiki batera. Hara joan eta "ni" izan, hemen izan ez naitekeena, hasieratik hastera.

Orain ez asko konturatu naiz ez dagoela paradisurik, ez perfekturik bederen. Pertsonok alde egiten dugunean, ingurukoengandik joaten gara ihes, ustez. Baina ez da bada izango gure buruarengandik ihes irtetzen garela paradisura bidean? Gure burua delako traba egiten diguna edo gustuko ez duguna, eta ez ingurua. Gu besteekin garena gara, baina bakoitza norberarekin dena onartzea ezinbestekoa da.

Frustrantea ematen du, baina ez, "magnifikoa" da.