Kimikak agur esaten duenean…

Ez da maitasun istorio bat baina bai istorio erreala.

Badira, hortik zehar galduta, bizitzan behin edo bitan, agian hirutan (edo gehienez lautan) gertatzen diren gauzak. Batzuetan amaitu ere egiten dira, nahi ez badugu ere.

Lankideak lana utzi behar du, bakarrik utziko nau erredakzioan (barkamena beste lankideei –hau irakurtzen baduzue- hitzaren erabileragatik… esanahia ez da literala). Zazpi lan egun besterik ez dira geratzen bera joan arte. Eta orduak ere kontatzen hasia naizela uste dut.

Izan ere zenbait lanbidetan elkarlana egin behar bada nolabaiteko kimika beharrezkoa dela uste dut. Eta Nk eta biok badaukagu. Begietara begiratzen diot eta badakit zer nahi duen une bakoitzean (gehienetan behintzat); berak niri begiratu eta badakit zer esan nahi dudan, zer pentsatzen ari naizen (beti, beti, beti). Lan ederrak egin ditugu batera, egoera zailenetan aurrera atera gara eta sinestezina den arren proiektu erraldoi bat martxan jarri eta unerik zailenetan aurrera atera dugu, beti elkarrekin. Bi urte zoragarri izan dira (inguruan izan diren fadñkljsfjsdlkfjasdñfads guztiak alde batera utzita).

Baina zorionez Nk beste lan bat aurkitu du. Zorionak, bihotz bihotzetik N. Ondo merezita daukazu eta. Ez dut uste hau irakurriko duenik (edo agian bai, nork daki), baina jakin ezazue N baina kazetari - woman, kamera - woman eta editalari - woman hoberik ez dagoela mundu honetan. Super - woman bat dela esango nuke, hori ezinezkoa dela jakingo ez banu. Lagun bikaina, inon bikainik bada. Emakume paregabea. Bihotz onegia du. Eta hala ere motzegi gelditzen ari naiz. Ez da inon N bezalakorik.

Oraindik hartzeko geratzen zaizkigun kafeen zain geratuko naiz, N. Zor dizudan kontzertuaren zain. Hainbestetan hitz egin eta egin ez ditugun bidai horien zain. Eta berriro elkarrekin lan egiteko zain.

Nik biziraungo dut (nola ez dakidan arren). Zu zaindu ondo.